Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 mei 2025
Wij woonden toen te Dilbeek, een dorp vol vooroordeelen in een struisch landschap van het kloekste Brabant. Daar lag een tuintje met rozenperken en kleine wegelkens vóor ons huis. Juist blonk er een lieve Junimorgen, bepereld met zilveren dauw en omdaan met lichte floersen opalen licht.
"Gij zijt de Vaders, arbeiders, de aarde is uwe vrouw, o laat toch niet het kind u langer ontstelen, maar maakt uwe familie één en in drieën onverdeeld." Zoo klonk toen uit de schaduw van het boek de heerlijke stem der menschen-bewustheid, als uit de opalen diepten van de geschiedenis der menschheid, op'nend, klonk het. Nieuw altijd weer, altijd, iederen dag.
Ik heb opalen die altijd branden met een ijskoude vlam, en opalen die de geesten der menschen bedroeven en bevreesd zijn voor het donker. Ik heb onyxen die gelijken op de oogappelen eener doode vrouw. Ik heb maansteenen die veranderen naarmate de maan verandert, en bleek worden wanneer zij de zon zien. Ik heb saphieren groot als vogeleieren en blauw als blauwe bloemen.
Hij was zoo groot als een duiven-ei, een volmaakte bol, van een blankheid die opalen glansen terugwierp van alle kleuren er om heen. Hij leefde. Nooit had Raoul zoo iets gezien. Toen Mapoehi hem in zijn hand liet vallen, was hij verrast door het gewicht. Dat bewees, dat het een goede parel was. Hij onderzocht hem nauwkeurig, door een zak-vergrootglas. De parel was zonder barst of vlek.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek