United States or Liechtenstein ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Hij speelde nu eenige melancolieke Andalusische liedjes, en zong zelfs met bevende stem oude Spaansche melodieën van lang vergeten menschen en daden. "Zoo gingen enkele dagen voorbij, totdat er op een avond iets bizonders gebeurde. "Alleen door mijn woord gebonden, wandelde ik door de rotsen, toen ik op een gegeven oogenblik van uit het struikgewas mijn naam hoorde noemen.
Kooplieden en bedienden, allen ernstig in het zwart gekleed, zitten voor hunne gesloten huisdeuren stil te rooken of te pruimen. Herhaaldelijk vroeg ik, of ik iets kon koopen, dat ik met den vinger aanwees, bijv. een pakje sigaren of tabak, en telkens ontving ik slechts eene melancolieke, maar stellig weigerende hoofdschuddende beweging tot antwoord.
Welken indruk de Poolsche blondine met haar blauwe oogen en melancolieke trekken op den Keizer had gemaakt, blijkt wel uit zijn verzoek aan haar, bij hem te komen. "U alleen heb ik gezien, U alleen bewonderd, U alleen begeer ik" meldt hij o.a. Doen deze woorden ons niet denken aan de brieven uit Italië aan Joséphine geschreven?
Aan haar anderen kant liepen 'n slanke, veerkrachtige jongen, dien de blonde: Elders noemde, en 'n smalle, zwak-uitziende droomer-figuur, die met z'n melancolieke oogen door z'n lorgnet haar, terwijl ze sprak, dwepend fixeerde.
Louis had er aanvankelijk wel geen ooren naar gehad, met Hortense in het huwelijksbootje te stappen, maar na zijn Duitsche reis had de melancolieke man, die met de personen van zijn stand weinig omging en er alleen enkele obscure vrienden op na hield, in het huwelijk toegestemd.
Z'n donker-blauwe oogen waren sterk en rustig, als hij gewoon praatte, maar ze wist, dat ze diepe afgronden konden worden; z'n neus was fijn en scherp, z'n lippen dun, en daar trokken moeë, melancolieke streepen langs, als hij even zweeg.
Doch reeds bij het eerste couplet heeft Verburg met zeker ongeduld zijn armstoel heen en weer geschoven, als om door die ongedurigheid zijne weinige instemming met de keuze van het lied te betuigen, bij den aanhef van het tweede valt hij in met gefronsd voorhoofd en luide, bijkans toornige stem: »Och, schei toch uit, Dine! waarom kies je altijd zulke melancolieke liederen, ik word er zoo wee van!"
Wel scheen de komst van het eerste kind eenige verandering ten goede te brengen, maar het was van korten duur en de melancolieke man van vroeger, die het nergens kon vinden, telkens voor ziekte naar het Zuiden moest en zich ook op politiek gebied niet bewoog, zooals zijn broers, maakte het leven van Hortense inderdaad ongelukkig.
Maar haar eerste indruk was teleurstellend; het was er zoo rommelig en ongezellig, de muren hingen zoo vreeselijk vol; prenten gescheurd uit tijdschriften, rare karikaturen, waaiers, wapens, draperieën. Toen begon ze meer te onderscheiden, vond 'n paar mooie Steinlen's, 'n portret van Zola, 'n Holbein, en in 'n hoek, waar 't opeens héél stil leek, 'n teer melancolieke Madonna van Botticelli.
Hier hoorde je telkens 't blije geluid van kinderstemmen of melancolieke pianoklank uit 'n huis: ginds werden alle lieve geluiden door handelslawaai, machinegedreun, overstemd. En toch was er niets kleins, niets bekrompens in de rust van de oude huizen, in de kalmte van de menschen. Het geestelijk leven, werkend in stilte, bloeiend in stilte, gaf iedere daad en beweging hier diepere beteekenis.
Woord Van De Dag