United States or Switzerland ? Vote for the TOP Country of the Week !
Doch die oogenblikken werden haar al meer en meer ondragelijk. Zij hoorde voortdurend zijn stem, en af en toe maakte hij het kind met opzet aan 't huilen, in de hoop, dat door zijn luid om "moeder" roepen, Kaja wel voor den dag zou komen. Zij werd nog zenuwachtiger dan vroeger en voelde hoe het haar krachten ondermijnde. Helle's ziekte had een heilzamen invloed op haar geoefend.
Onze goede, beste Meneer!" zeide de oude vrouw, haar hoofd schuddend, terwijl de tranen haar over de gerimpelde wangen liepen. Toen sloeg Kaja de armen om haar hals en barstte in een wanhopend huilen uit. De oude vrouw deed zachtjes de deur achter haar dicht en streek met haar hand over Helle's krulhaar toen deed zij de deur van de zitkamer open.
En hij nam haar bij de hand en ging met haar de ziekenkamer binnen. De dokter stond bij het raam zijn instrumenten in te pakken, terwijl Helle's oogen met jagenden angst al zijn bewegingen volgden. Nooit zou zij die oogen vergeten die herinnerden haar plotseling aan die van haar moeder.
Zacht fluisterde zij hem zijn avondgebedje voor dat zij gewoonlijk voor hem zong doch Helle was er blijkbaar niet mee tevreden. "Morgen moet je zingen," zeide hij. Zij knikte toestemmend. Een uitstel tot morgen was tenminste al iets. Zacht ging zij op een stoel bij Helle's bedje zitten, maar het kind kon den slaap niet vatten.
Toen vloog er een stralende glimlach over Helle's gezichtje en hij vroeg: "Wordt vader morgen dan weer wakker?" "Neen neen, vraag nu niet verder, wees nu maar stil," zeide Kaja, terwijl zij met moeite haar tranen terugdrong. De visschersvrouw wierp een blik op haar bleeke, pijnlijke aangezicht en verdween even, om terug te komen met een grooten kop dampende koffie en een stukje wittebrood.
"De weg naar het moederhart voert door het kind," zeide hij met een theatrale uitdrukking, en in zijn oude liefde voor klinkende phrasen kon hij niet nalaten, het hardop te herhalen. Ondertusschen zaten Kaja en Oom Frans samen bij Helle's bedje. Den geheelen, langen nacht wisselden zij in angst en spanning, en slechts af en toe, fluisterend een paar woorden. Het kind sliep onrustig.
Hij had haar vergeven! "Lieveling!" begon de brief. "Als ik misschien eens heen mocht gaan vóór jou en je opnieuw die treurige gedachten krijgen zoudt, die je sinds Helle's ziekte zoo gepijnigd hebben, dan wil ik je hierbij zeggen, dat je daar nooit aan moet toegeven en dat je je zelf niets te verwijten hebt. Iedere moeder zou gedaan hebben zooals jij.
Nooit waren de lijnen om den fijnen mond zoo zacht en vol uitdrukking geweest als dien morgen, nooit was zijn voorhoofd zóó helder geweest als toen. Oom Frans moest eerst in de zitkamer Helle's glimmende laarzen en de ankerknoopen op zijn blouse bewonderen, doch eindelijk liet de jongen hem los en kon hij naar Kaja gaan. Daar stond zij, fijn en slank, de viooltjes op haar borst te hechten.
"Het is goed, dat ik den jongen iets verzekerd heb," scheen hij te denken, "want in de jaren die komen, zal er geen sprake van overleggen zijn." Hij glimlachte en bladerde door, maar dacht tegelijkertijd aan iets heel anders, het boekje stond op Helle's naam. Vele jaren lang had hij trouw iets voor Kaja ter zijde gelegd doch van Helle's geboorte af, had hij het op den jongen overgebracht.
Woord Van De Dag