United States or Niger ? Vote for the TOP Country of the Week !
"De Albatros is nog steeds op dezelfde plaats," fluisterde hij. "Inderdaad?" "De werkzaamheden zullen niet beëindigd zijn.... zoodat zij niet heeft kunnen vertrekken." Uncle Prudent maakte een gebaar van teleurstelling. "Wij zullen de lont moeten uitdooven," zeide hij. "Neen!... wij moeten de vlucht nemen!"... antwoordde Phil Evans. "De vlucht nemen?" "Ja, langs den ankertros..." "Kan dat?"
Maar, wat de beide lotgenooten nog niet hadden verteld of niet hadden willen mededeelen, was het volgende: Er behoeft niet teruggekomen te worden op hetgeen men reeds van het gebeurde in den nacht van den 27sten op den 28sten Juli weet, namelijk op de stoutmoedige ontsnapping van den voorzitter en van den secretaris van Weldon-Institute, noch op hunne levendige ontroering, toen zij den eersten voet op de rotsen van het eiland Chatham zetten; noch op het geweerschot, op den armen Phil Evans gelost; noch op het doorsnijden van den ankertros, waardoor de ontredderde Albatros zonder voortstuwingskracht door de zuidwesten bries naar volle zee gevoerd werd, maar zich daarbij tot eene aanzienlijke hoogte verhief.
Op hetzelfde oogenblik werd, op bevel van Robur, dat met luider stem gegeven was, de snelheid der omwentelingen van de opstuwingsschroeven getemperd, en langs den ankertros, die aan boord ingepalmd werd, naderde de Albatros de oppervlakte van het eiland.
De ankertros bleef loodrecht strak staan en verbond de Albatros met het eiland. Uncle Prudent en zijn lotgenoot Phil Evans, bij elkander in hunne hut opgesloten, wisselden slechts weinige woorden. Zij vernamen slechts de trillingen van de opstuwingsschroeven, die alle overige geluiden aan boord overheerschten. De beide mannen wachtten tot het oogenblik van handelen zoude gekomen zijn.
De woedende zee verdedigt haar prooi, die haar dreigde te ontglippen! De reddingboot is gedwongen naar de kust terug te keeren om een nieuwen ankertros en schietlijnen te halen. En nog was zij niet vandaar teruggekeerd, toen er iets ontzettends gebeurde. De "Berlin" scheurde dwars doormidden en het voorschip, waarop zich wel honderd menschen bevonden, zonk snel weg in de diepte.
Maar op 't zelfde oogenblik nadert een vreeselijke zee, die "de President van Heel" met onweerstaanbare kracht opneemt en achteruit werpt. De zware ankertros is tegen die reuzenkracht niet bestand en knapt af als een draadje, en de verbinding met het gestrande schip, met zooveel moeite en gevaren tot stand gebracht, is weer verbroken.
Al dadelijk waren we dus op ons schietapparaat aangewezen en daarom had ik dan ook een extra-man meegenomen. Maar de lijnen vlogen over het schip heen en werden niet gegrepen. Eens hadden ze er een vast, maar toen werden we net weer achteruit gesmeten en brak onze ankertros. Zonder tros en zonder anker moesten we terugkeeren en toen we terugkwamen, halfzeven ongeveer, was het schip gebroken.
Mocht dat te stevig in de rotsen vastgeklemd zijn, welnu, dan zou hij eenvoudig den ankertros kappen en de reis naar den equator aanvaarden. Er waren ankers en kabels genoeg aan boord. Zooals men ziet, was die manier van handelen de eenvoudigste en derhalve ook de beste. Zij werd stipt opgevolgd.
Woord Van De Dag