United States or Spain ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Wat heeft ze dan gedaan?" "Mijn man heeft mij verteld.... Zij heeft madame Karenina beleedigd. Haar man is uit zijn loge een gesprek met haar begonnen en daarover heeft zijn vrouw hem een standje gemaakt. Zij moet hardop iets beleedigends gezegd hebben en is heengegaan." Prinses Sorakin verscheen in de deur. "Graaf Wronsky, uw mama zou u gaarne spreken," zeide zij.
Anna Karenina trad weer naar den waggon om afscheid van de gravin te nemen. "Nu gravin! gij hebt uw zoon en ik mijn broeder gevonden! Mijn geschiedenissen waren nu ook alle ten einde en ik zou u niet meer hebben kunnen vertellen!" "Neen, neen!" sprak de gravin, "met u zou ik de heele wereld door kunnen reizen zonder mij te vervelen.
Daar bevond zich de gastvrouw, verder de tot in het onmogelijke gedecolleteerde, schoone Lydia, Korszunsky's vrouw! daar blonk de kale schedel van Kriwin, die altijd daar was, waar zich de elite bevond; daarheen zagen alle jongelieden zonder een toenadering te durven wagen en daar vonden haar oogen Stiwa en de bevallige gestalte en het bekoorlijk gelaat van Anna Karenina. Hij was daar ook.
Op wijsgeerig en staatkundig gebied twijfelde en onderzocht Karenina, maar in kunst en poëzie en vooral ten opzichte van muziek, waarvan hij volstrekt geen begrip had, had hij zich bepaalde en onveranderlijke inzichten eigen gemaakt.
En volgens de aan Russen eigen gewoonte Fransch te spreken als zij niet door de bedienden verstaan willen worden, zeide hij in het Fransch: "Je kent Anna Karenina? Wij reizen te zamen, ik wilde juist naar haar toegaan." En terwijl hij sprak, gaf hij nauwkeurig acht op Golinitschefs gelaat. "Ah zoo! dat wist ik niet," antwoordde hij onverschillig. "Ben je al lang hier?"
Wronsky hoorde nog, hoe zij den naam Karenina uitspraken, en bemerkte, dat de commandant zich haastte, met beteekenisvollen blik op de sprekenden, luide Wronsky's naam te noemen. "Zoo, Wronsky! Wanneer kom je weer bij ons regement? Zonder een afscheidsfeestje kunnen we je toch niet ontslaan!" zeide hij. "Dat spijt me, maar ik heb nu geen tijd.
Kitty had hem sinds den bewusten avond, dat zij Lewin had afgewezen, niet meer gezien. Met haar scherpen blik herkende zij hem dadelijk en bemerkte zelfs, dat hij haar aanzag. "Nog een toer? U zijt toch niet vermoeid?" vroeg Korszunsky buiten adem. "Neen, ik dank u." "Waarheen zal ik u dan geleiden?" "Ik geloof, dat mevrouw Karenina hier is. Wees zoo goed mij bij haar te brengen."
"Honny soit, qui mal y pense! Mijn zuster Anna." "Oh, Anna Karenina?" "Gij kent haar zeker." "Ik meen van ja, maar ik weet niet recht.... Ik herinner het mij waarlijk niet," antwoordde Wronsky verstrooid, daar hem bij den naam "Karenin," iets vervelends en geaffecteerds voor den geest zweefde.
Zij heeft geen naam, dat wil zeggen, zij is een Karenina...." zeide zij, weer haar oogen toeknijpend, zoodat men slechts de wimpels zag; "overigens...." voegde zij er plotseling weer met een verhelderd gelaat bij: "daarover zullen we nog spreken. Kom, ik wil ze u laten zien. Elle est trés gentille." In de kinderkamer verraste de weelde Dolly nog meer dan in het overige gedeelte van het huis.
Maar ik zou u toch herkend hebben, want uw mama heeft de geheele reis door over u gesproken. Maar mijn broeder schijnt toch niet hier te zijn." "Haal hem toch hier! Alëscha," sprak de oude gravin. Wronsky trad op het perron en riep: "Oblonsky, hier!" Anna Karenina wachtte echter niet, tot haar broeder bij haar kwam.
Woord Van De Dag