United States or Yemen ? Vote for the TOP Country of the Week !
Na Wronsky aldus zijn afscheid te hebben gegeven, ging hij tot Anna gewend voort: "Wat treft het goed, dat ik juist een half uur vrij heb om u af te halen en mijn teedere zorg te toonen," liet hij er op schertsenden toon op volgen.
Anna, door wie die toestand was ontstaan en voor wie hij het kwellendst was, verdroeg hem, omdat zij vast overtuigd was, dat hij zich spoedig zou oplossen; zij wist wel niet hoe, maar dat er op een of andere wijze een beslissing zou komen, hiervan was zij zeker.
Er blijft mij geen andere uitweg over: Een van ons beiden moet dom zijn; en nu weet ge wel, dat men dit van zich zelf moeielijk kan aannemen." "Niemand is met zijn eigen rijkdom, ieder met zijn eigen verstand tevreden," citeerde de diplomaat in het Fransch. "Ja, zoo is het," wendde de vorstin Miagkaja zich snel tot hem; maar de zaak is deze, dat ik Anna niet wil hooren veroordeelen.
Korszunsky en Kitty dansten als eerste paar en tot haar geluk behoefde zij niet veel te spreken, want Korszunsky had genoeg te loopen en te ordenen; Wronsky en Anna zaten bijna tegenover hen. Zij zag hen van verre en zag hen als zij in den dans haar meer nabij kwamen, en hoe meer malen zij hen zag, des te meer werd zij overtuigd, dat haar ongeluk was voltooid.
En ook André, in gewild-ruw-cynische woorden pratend over 't kelnerinnetje waar hij wel 's mee uit geweest was trachtte blijkbaar een jongensachtig plezier in 't plannetje te verbergen. En ze werden zoo vroolijk samen in hun haastig voortstappen, dat ze telkens proestend liepen te lachen. Ze kwamen in de bierkneip en zochten dadelijk Anna met hun oogen.
Zij had ook in den laatsten tijd wel vagelijk iets gehoord: dat er eerst plan was voor een huwelijk tusschen jonkvrouw Anna en haar neef, maar dat haar ouders om welke reden wist men niet er zich op 't laatste oogenblik, toen het engagement al haast publiek was, tegen verzet hadden.
"Neen, 't is hier best!" antwoordde de andere lachend en zette het afgebroken gesprek voort. Zij hadden ook een recht bezield onderhoud; zij spraken van de Karenins, zoowel van de vrouw als van den man. "Anna is sedert de Moskousche reis zeer veranderd. Zij heeft nu zoo iets bizonders aan zich," zeide een harer vriendinnen.
Wronsky behoefde slechts deze "echte", d.w.z. zijn menschen aan te zien, op de richting hunner blikken en de uitdrukking van hun gelaat acht te geven, hij behoefde slechts hun op hem gerichte aandacht te bemerken om te begrijpen, wat op het oogenblik het voorwerp hunner belangstelling was; deze belangstelling werd verdeeld tusschen den verklaarden verloofde eener bekende jonge dame, die bijna dronken naast haar in haar loge zat, en tusschen de tegenwoordigheid van Anna Karenina.
Anna maakte zich uit de omarming los, en keek hem aan. En nog met tranen in de oogen zei ze: »Neef Aelbert 't Hoen! Of ik je ken!" En zij drukte hem hartelijk de hand. »Maar komt beiden binnen," vervolgde zij. »O, ik heb zooveel aan je te vragen!" »En ik niet minder," zei Marten, wiens oogen tintelden van vreugde, nu hij zijn lang gezochte zuster gezond en ongedeerd terug had mogen vinden.
"Ja, je moet medelijden met haar hebben! Had je haar gezien zooals ik, die haar den geheelen winter heb gadegeslagen, je zoudt u over haar ontfermen. Haar toestand is troosteloos, werkelijk troosteloos!" "Mij dunkt," antwoordde Karenin koud, "Anna Arkadiewna heeft alles, wat zij zelf gewenscht heeft."
Woord Van De Dag