United States or Niue ? Vote for the TOP Country of the Week !
En wat draag je een hoogen chignon. Het is kolossaal, hoor! Wel, waarom zou ik mettertijd geen dame worden en mijn haar hoog dragen? vroeg Cateau, een beetje uit de hoogte en geërgerd over zijn familiariteit.
Eline, met hare hand op den schouder van Cateau, boog zich over de fotografie, die deze bezag. Zij was bewust een indruk op Cateau gemaakt te hebben, door haar elegance en haar vriendelijkheid, en daar zij, uit een behoefte aan genegenheid, gaarne sympathie verwekte, kweekte zij Cateau's liefde aan, als een dierbare plant.
Zij dreigde hem met den vinger en nam den arm van haar bruidegom en zij dreef Georges fluisterend verder door een dichten drom van meisjes en jongelui. Paul zag Cateau Van der Stoor bij een paar azalea's staan met een langen, bleeken jongen, dien hij niet kende. Hij knikte haar familiaar toe, als hij een kindje gedaan had, terwijl zij koel even boog.
Vergenoegd draaide hij zijn dikken, blonden snor op, nu mevrouw Eekhof betuigde, dat het toch jammer was die talenten zoo te negligeeren; zij herinnerde zich, dat Cateau in extaze was geweest, als zij hem vroeger had hooren zingen. A propos van Eline, vroeg mevrouw Van der Stoor; komt ze nog niet terug? Reist ze nog altijd? U weet, ze is eerst in Spanje geweest, met haar oom en haar tante.
Zij lachte bij een grappige uitdrukking van Emilie meer dan noodig was; ze lachte tegelijkertijd hen allen uit, die daar waren, overmoedig trotsch op haar verborgen en verboden hartstocht. En meneer Van Raat, meneer Paul, bedoel ik, wordt nu zeker later advocaat? vroeg Cateau. Wat had dat kind het vandaag toch telkens over Paul, dacht Eline.
En zij genoot, wanneer hun riemen, als door éene kracht bewogen, gelijkmatig het groene water scheerden.... Prachtig, Cateau, je kan het! prees Marie. Jan, stuur eens naar die lelies en naar die plompen.... Jan stuurde en het bootje zwenkte langzaam naar een plas vol kroos waarop de witte en gele bekers der waterlelies en plompen lagen, tusschen de platte ronde blâren.
Zij was een weinig gefroisseerd door Emilie's sans-gêne, zijzelve deed geen poging om beter te zien. Emilie en Cateau Van der Stoor stonden weldra samen op een stoel, elkander om het middel vasthoudend. O, wat mooi! riep Emilie, en zij werd stil van wat zij zag.
Zij was gelukkig, en haar geluk was gemengd met een ondeugende, schalke dartelheid, dat zij iets verheelde, wat haar omgeving natuurlijk zeer dwaas en zeer berispelijk zou gevonden hebben, hadde die er van geweten.... Een jong meisje als zij, verliefd op een acteur.... wat zouden mevrouw Verstraeten en Betsy en Emilie en Cateau en Frédérique, wat Henk en Paul en Vincent wel hebben gedacht en gezegd, zoo zij hadden kunnen vermoeden....
Dus ik zal u samen eens hooren? drong Cateau aan. Kom maar eens op een Donderdagmiddag, dan zingen wij geregeld. Ach, dan ben ik op school.... Nu dan eens op een avond, nous verrons.... O, heel gaarne.... Eline.... Zij sprak den naam voor het eerst sedert Eline's verzoek uit, en liet dien thans van haar lippen vallen in een glimlach, gestreeld door die gemeenzaamheid.
Hij zal je toch niet opeten! Allons Toos, ga meê, ik wil het hebben! Hij troonde haar naar Hijdrecht en hij dwong haar den volgenden Scottisch terug te vragen. Cateau werd boos op zichzelve, dat zij zoo had toegestemd, maar het was onmogelijk Paul iets te weigeren. Tot straks dus en niet meer boos zijn, mijn Toosje-lief! murmelde hij verliefd.
Woord Van De Dag