Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juli 2025
Aan het uiterste einde van den disch zag men het zilveren mengvat , dat blonk als een spiegel, een kostelijk Aeginetisch kunstwerk, welks omgebogen handvatten twee giganten voorstelden, die onder het gewicht der schaal, die zij torschten, schenen te bezwijken. Dit vat was, evenals het altaar in het midden, met bloemen omwonden.
De hofmeester nam al de passagiers met scherpe blikken waar, of er ook onder waren, die hun leeftocht met zich voerden, of die al in hun logement gedejeuneerd hadden; de kapitein liep met zekere gewigtigheid over het dek heen en weder, zonder zich eenigszins met de passagiers of goederen in te laten, die hij als bijkomende zaken beschouwde, doch die met het doel zijner reize in geen het minste verband stonden; de stokers woelden in den voorraad steenkolen, waarover zij te disponeeren hadden, en brandden hunne zwarte aangezigten voor den gloeijenden oven; de commissionairs en kruijers verwisselden met groot genoegen den zwaren last, dien zij torschten, voor eenig klein zilvergeld; en de reizigers, zelfs die nog een kwartier te vroeg kwamen, verhaastten hunnen tred, zoodra zij de boot in het gezigt kregen, als hoorden zij in den sissenden stoom eene waarschuwing: "Pas op, dat ge niet te laat komt."
Vroeger zoo gaat de sage onder dit volk waren de menschen veel grooter, waren het ware reuzen en daarbij verschrikkelijk sterk, en "zij torschten zulke zware lasten, als men nu nauwelijks durft te zeggen". Later echter werden de menschen van jaar tot jaar zwakker en "wij zullen nog zoover komen, dat wij in dwergen veranderen en met ons zevenen aan een stroohalm moeten trekken". Dergelijke sagen treft men, wel is waar, ook wel bij andere volken aan, maar bij de tegenwoordige Letten komen zij recht te pas en schijnen zij reeds half in vervulling gekomen te zijn.
Gelyk 'n deel der andere Kavaliere de meesten torschten 'n witte pruik, met 'n staartjen in den nek droeg hy eigen haar, dat vry lang was, en hem los om de schouders slingerde. Z'n kleeding was 'n eenigszins fantastische variant op de uniform der adelborsten van die dagen.
De lange naakte beenen van den Arabier, die bijna den grond bereikten, waren, evenals de huid van zijnen viervoet, overal bespat en bevlekt met het bloed. Maar nog akeliger was het gezicht van den last, dien twee Arabieren torschten, met welke de Arabier op den ezel in druk en vroolijk gesprek was. Op eene ruwe berrie droegen zij een lijk naar de laatste rustplaats.
En ik zou 'n slordige geschiedschryver zyn als ik daarvan geen melding maakte. Daar waren drie, vier, planken, die met 'r allen één schryver torschten... Van Wouter's menschenkennis mag ik niet veel goeds zeggen, maar wèl breidde zich de kring van de menschen uit, met wie hy kennis maakte.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek