Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 juli 2025
Wij marcheerden in dubbele-marsch-colonne over de hei, alsof er geen gaten en struiken waren, en men juichte ons toe, toen wij, over hekken en sloten jagend, een spoorwegdijk bezetten. Opeens herkende ik Ari, die naar het veldleger vertrokken is. »Hoi, kameraad! Amodjô!« Ari keek zoo glunder, alsof hij mij erkende, maar de divisie-commandant stond er bij, dus hij kon niets doen.
Dat de spoorwegdijk zich gedurende den regentijd in zoo'n erbarmelijken toestand bevond, was vermoedelijk te wijten aan den slechten aanleg. Er was niet gezorgd voor een vasten ondergrond, daarbij was de baan over eene lengte van vele mijlen door uitgestrekte vlakten aangelegd, zonder dat aan het water, door doorlaten en sluizen, voldoende afvoer was gegeven.
Mijn parapluie en regenmantel konden mij beschermen tegen den regen, die zich niet wachten liet, maar niet tegen den snijdenden wind. De rit was lang, en zonder afwisseling. Op vele plaatsen zwalpte het water over den spoorwegdijk, somtijds moest de conducteur een eind weegs voor de locomotief uit loopen, om te zien of de baan nog vertrouwbaar was.
Spoedig zagen wij een japanschen beambte op onzen verboden weg, die ons met streng-officieel gezicht scheen op te wachten. Echter zweeg hij tegenover mij, ziende dat hij met een Europeaan te doen had, doch klampte mijn gids aan met de vraag, waarom wij ons op den spoorwegdijk begeven hadden?
Ondanks de bekendmaking, overal op de overwegen van de spoorbaan geafficheerd, dat het streng verboden was om over den spoorwegdijk te loopen, besloot ik toch die route te volgen. Er was voor mij geen andere. Door eene hooge premie uit te loven, gelukte het mij eindelijk een inboorling te bewegen om met mij te gaan.
Hij zou daarmee zijne handen in een wespennest steken. Een eind verder pikte ik mijn gedeserteerden drager weer op en gaf hem nu den last om, zoodra wij weer een Japanner ontmoeten zouden, den spoorwegdijk te verlaten en zoo goed mogelijk zijn weg te zoeken in de aangrenzende rijstvelden.
Derhalve ontving ik voor mijn avondmaaltijd alweer rijst, en de vliegen, daarna de muskieten hielden mij gezelschap. 's Morgens vroeg was ik weder aan 't station, vreezende dat de trein zonder mij vertrekken zou. Maar er was geen trein, dien dag niet en den volgenden dag niet. Vermoedelijk was de oorzaak weer te zoeken in beschadiging van den spoorwegdijk. Dit bleek ook het geval te zijn.
Maar het bleek dat, zoo alle paarden gerequireerd waren door de militaire autoriteit, alle koelies in dienst waren gesteld van de werkzaamheden aan den spoorwegdijk. Daarom besloot ik mijn bagage maar achter te laten, en alleen te voet naar Pyeng-Yang te gaan. Doch ook dit voornemen moest ik opgeven.
In den zomer was deze baan gebouwd, maar op de risico's van den winter was niet gerekend. Zoo kwam in den regentijd de spoorwegdijk als een dam dwars door de overstroomde vlakte te liggen; het wassende water zwalpte er over heen en voerde de losse aarde en brooze materialen met zich.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek