United States or Saint Barthélemy ? Vote for the TOP Country of the Week !
Wy zagen elkander aan, doch zwegen om het ander gezelschap. Onderwyl viel myn oog op een passage, daar Josep Fransch spreekt, zeggende: Bonjour, Mevrouw Potifars; en op nog een, daar Potifar tegen zynen Hansworst zegt: halt mi den smaul. Toen barste ik in lachen uit, en de goede Vrouw, die ik dit influisterde, lachte zo hartlyk, als ik nog nooit hoorde.
Het is de eer van Jozef om dankbaar te blijven voor het vertrouwen, dat Potifar hem heeft geschonken. Onze eer is een kostbaar bezit; in den strijd tegen de zonde is zij een vaandel, dat helpen kan en zal om staande te blijven en vol te houden. Maar dit vaandel kan zinken. En dan? Er wordt geredeneerd.
Helaas, daarby is de verrukkelyke naïveteit van Potifar onmisbaar, en ze had menschenkennis genoeg om te berekenen dat noch Stoffel, noch z'n moeder, noch zelfs een van Wouter's zusters, onnoozel genoeg wezen zouden om zich te laten vangen in 'n strik van zoo verouderd maaksel.
Ook Jozef heeft dien steun: hij herinnert er aan, wanneer hij 't uitspreekt, dat hij ontrouw zou zijn aan de vriendschap van Potifar: »al wat hij heeft, heeft hij in mijne hand gegeven.« Zoo hebben ook wij dien rijkdom. Een vader, eene moeder, een geliefde, de vriendschap van een hoogstaand mensch. Maar: moeder sterft, haar licht schijnt nog na, en gaat dan uit.
Er is wel eenige reden om moeite te hebben met de bewondering voor Jozef. Totdat wij zijne grootheid hebben gevonden, zooals zij openbaar wordt in het huis van Potifar.