Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 juni 2025
"Dewijl Ponine den steen door het venster heeft geworpen, is aan die zijde het huis niet omsingeld." De gemaskerde, met de stem eens buiksprekers, legde den grooten sleutel op den vloer, hief beide armen omhoog en opende en sloot driemalen zijn handen, zonder iets te zeggen. Dit was het teeken tot den aftocht.
Het kind vereenvoudigde aldus de beide voor vrouw Thénardier zoo dierbare romaneske namen. "Wie zijn Ponine en Zelma?" "De jongejuffrouwen Thénardier, de dochtertjes mijner meesteres." "En wat doen die meisjes?" "O!" zei het kind, "zij hebben fraaie poppen, dingen met goud en allerlei moois. Zij spelen, zij vermaken zich." "Den geheelen dag?" "Ja, mijnheer." "En gij?" "Ik werk."
Ponine en Zelma willen niet, dat ik met haar poppen speel. Ik heb niets dan een klein blikken sabeltje, niet langer dan zoo." Het kind wees haar pink. "Dat niet snijdt?" "Ja, zeker, mijnheer," zei het kind, "het snijdt salade en vliegenkoppen." Zij kwamen aan het dorp; Cosette voerde den vreemdeling door de straten.
Evenwel voelde zij iets in zich, dat naar hoop en blijdschap geleek en tot den hemel opsteeg. Er verliepen eenige minuten. De man hernam: "Heeft vrouw Thénardier geen dienstmeid?" "Neen, mijnheer." "Zijt ge alleen?" "Ja, mijnheer." Wederom een tusschenpoos. Cosette nam het woord: "Maar er zijn twee meisjes." "Hoe heeten die meisjes?" "Ponine en Zelma."
Toen liet zij het gebakerd sabeltje vallen, dat haar slechts ten halve voldeed, en liet haar oogen langzaam door de zaal gaan. Vrouw Thénardier sprak zacht met haar man, en telde geld, Ponine en Zelma speelden met de kat, de reizigers aten of dronken of zongen, geen blik was op haar gericht. Zij had geen oogenblik te verliezen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek