Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 juni 2025
Eigenlijk was Moe's waarschuwing niet noodig geweest, want ten eerste was het mijn vaste voornemen, niet te gaan spelen, voordat ik mijn werk afhad, en ten tweede had ik mijn vriend Bob, of Wilden Bob, zooals hij gemeenlijk genoemd werd, al zien aankomen. »Eerst leeren en dan spelen,» zei onze meester altoos, en ik was dat volkomen met hem eens.
En dan nam ze moe's hand in de hare. En dan gaf ze moe, wat die noodig had: drinken of een stukje sinaasappel, of een lepel uit het medicijnfleschje. Dat laatste vooral deed ze heel graag. Want dat moest moe genezen. Nu, gelukkig kwam er na een dag of tien beterschap. De koortsen bleven weg en moe herstelde, langzaam aan. Ja, langzaam aan; eigenlijk te langzaam.
De vorige notaris was in den verschenen herfst overleden, en Bob's vader was diens opvolger. Eigenlijk heette hij Robert Adrianus de Wild, maar thuis noemden zij hem nooit anders dan Bob, en wij, jongens, hadden van Bob de Wild al spoedig Wilden Bob gemaakt, welke naam volkomen bij hem paste. Enkele minuten na Moe's waarschuwing hoorde ik zijn bekend fluitje op den weg.
De hoest wou maar niet verdwijnen en moe's wangen bleven bleek. En d'r handen waren nog zoo dun en wit. Maar eindelijk mocht ze toch weer in den stoel voor het raam zitten. Dat was een feest voor de kinderen. Jo droeg een leuningstoel aan en Nel legde er een paar kussens in. »Want moe moet gemakkelijk zitten«, dacht ze. En toen keken de beide kinderen stil als muisjes toe, hoe pa moe steunde.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek