Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juni 2025
De Parijzenaars waren niet zoo overtuigd van hare goddelijke zending als het overige Frankrijk en verdedigden zich dapper. Jeanne waagde eene bestorming van de muren, maar deze werd afgeslagen en zij zelve gewond. Tevergeefs riep zij de hulp in van den koning, die met zijn leger op korten afstand vertoefde, n.l. te St.
Als zij te Tours aankomt, is de koning er nog niet en zij besluit dus, hem te gemoet te trekken. Bij het eerste wederzien betoont Karel VII zich tegenover Jeanne hartelijk en vriendelijk, maar zonder eenige geestdrift. Het is de koning, die na een overwinning zijn zegevierenden veldheer ontvangt, die zijn plicht gedaan heeft.
Tegen dit vermoeden pleiten haar physieke kracht en buitengewoon uithoudingsvermogen, haar normaal ontwikkeld kuischheidsgevoel en de flink ontwikkelde lichaamsbouw, die Aimond de Macy en den kleermaker van de hertogin van Bedford, tot ongepaste vrijmoedigheid verleidt. Wat m.i. vast staat is, dat Jeanne enkele verschijnselen van »eviratie« vertoont.
Nog voor het eerste verschijnen van Jeanne aan het hof van Karel VII ondervindt zij reeds tegenwerking, doet zich die geheime macht reeds gevoelen die, voortkomende uit de onmiddellijke omgeving van den dauphin, haar zal blijven dwarsboomen en een politiek zal voeren tegen de hare in, tot het einde toe. Jeanne moet drie dagen geduld hebben.
Maar voor de hardnekkige weigering van Jeanne op het punt van hare kleeding zijn vermoedelijk nog andere redenen die onbewust even zwaar bij haar wegen, maar die zij tegenover haar rechtbank niet onder woorden kan brengen. Zijn het in de eerste plaats niet hare manskleeren, die haar tot op een zekere hoogte nog beschermen tegen de belagingen van hare ruwe bewakers?
Hij betrok zijn winterverblijf te Chinon, en verviel daar in zijn gewonen toestand van trage rust. Ook Jeanne was gedwongen daarin te deelen, en langzamerhand begon zij haar grooten invloed op het leger en hare omgeving te verliezen. De hofdames keken met minachting op het eenvoudige landmeisje neer, en in het leger verslapte de krijgstucht.
Jeanne intusschen verpleegde haar met medelijdende zorg; zij had Frans' kantoortje voor Eline laten inrichten, en toen Eline zich verweerd had en opnieuw van een hôtel had gesproken, meende Frans zelve, dat hij toch niet zooveel werken mocht als hij placht te doen: de professor uit Amsterdam was daar ook tegen.
De klokkenluider van Domrémy was een jongen, dien Jeanne dagelijks zag, dien zij kende en met wien zij sprak. Zij kon hem niet vergeven, dat hij lui was en dikwijls te laat kwam, en beloofde hem eenmaal zelfs een mandje witte wol van de schapen van haren vader, als hij in het vervolg beter op zijn tijd wou passen en op tijd de klok wou luiden.
Bovendien meenden de jaloersche bevelhebbers van het leger de hulp van Jeanne nu wel te kunnen missen. Eerst in de lente van het jaar 1429 kon zij den strijd hervatten. Het gelukte haar de bezetting van de stad Compiègne, welke belegerd werd, te versterken met de troepen, aan wier hoofd ze stond. Dit was het laatste voordeel, dat zij op den vijand behaalde.
Jeanne ging met den dokter, nog pratende, de trap af, en Frans hoorde in zijn kabinet hoe Reijer naar hem vroeg, hoe zij iets antwoordde en de meid riep, om den dokter uit te laten. Daarop kwam zij binnen, terwijl het koetsje weldra op straat wegratelde. Stoor ik je? vroeg zij met hare zachte, onderdrukte stem. Neen, zeker niet, waarom? Waarom ben je niet even boven gekomen, Frans?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek