United States or Comoros ? Vote for the TOP Country of the Week !
"De oude Alagona's zijn dus tot nieuw leven gekomen," zou er aan het hof gezegd worden. "Wie heeft het geslacht doen herleven?" En men zou vragen en vragen. Die don Ferrante, vorst van Sicilië en grande van Spanje, is dat dezelfde man, die in zijn winkel te Diamante stond en de voerlieden uitschold? "Neen," zou men zeggen, "dat kan niet dezelfde man zijn. Het kan onmogelijk dezelfde zijn."
"Terwijl de stoet langzaam over de markt schreed, kon men het lijkkleed herkennen dat gespreid was over de doode. Het was het kleed der Alagona's, versierd met het groote wapen en de rijke zilverfranjes. Maar toen Gaetano dit zag, begreep hij dat de vermoorde uit het huis der Alagona's zijn moest. "Zijn gelaat werd aschgrauw en hij wankelde, alsof hij op het punt stond te vallen.
Ware hij niet een der oude Alagona's geweest, dan zou men hem misschien hebben laten verhongeren. Hij was immers slechts een kind, en had geld noch ouders. Maar nu hadden de jezuïeten van Santa Maria in Gesu hem uit barmhartigheid in de kloosterschool opgenomen. Op een dag, terwijl hij in zijn lessen verdiept was, kwam een pater hem uit de school roepen, omdat een bloedverwante hem wilde spreken.
Donna Elisa kon het niet verdragen, dat het zomerpaleis niet versierd was. Zij wilde, dat dezen keer niets aan San Sebastiaans feest zou ontbreken. En zij vreesde, dat de heilige Diamante en Gaetano niet zou helpen, indien het oude paleis der Alagona's hem niet vierde. Donna Micaela kwam terug, bleek als een ter dood veroordeelde en gebogen alsof zij een tachtigjarig besje was.
Dat was niet zoo schoon als het palazzo Geraci, maar het was groot en toen de oude Alagona's in hun bloeitijd waren, woonden ze des zomers daarin, om dichter bij de sneeuw van den Etna te zijn. Ja, zooals zij gezegd had, van buiten was er niets bizonders aan te zien, maar het had een heerlijk park en open booggangen langs beide zijvleugels.
Het was een baarkleed, dat aan het geslacht der Alagona's behoorde, een reusachtig groot familiewapen prijkte in het midden en het was afgezet met zilveren franje en dikke kwasten. Dit kleed was nooit gespreid over iemand anders dan over een Alagona.
En op het dak was een terras, dat was bevloerd met witte en blauwe tegelsteenen, en in iederen steen was het wapen der Alagona's gebrand. Dat zou hij toch zeker willen zien? Het viel Gaetano in, dat donna Elisa zeker wel gewoon was, dat kinderen op haar schoot zaten, als zij thuis was. Misschien zou zij het niet merken, wanneer hij op haar schoot klauterde? En hij beproefde het. Ja, het was zoo.
Op hetzelfde oogenblik droeg men op straat een groote baar voorbij. Daarop waren een menigte kerksieraden gestapeld. Het waren lichtkronen, een altaarhemel en reliquieënkastjes. Donna Elisa keek een oogenblik op, toen keerde zij weer tot haar gedachten terug. "Zij wilde mij niet toestaan het huis der Alagona's te versieren op San Sebastiaans feest," dacht zij.
Voor het zomerpaleis zou de wilde schare staan blijven, en langs de balkons en vensters naar binnen klimmen. "Hier met de juweelen der oude Alagona's, hier met don Ferrante's millioenen!" Het was immers hun droom, het zomerpaleis! Ze geloofden dat het zoo vol goud was als een sprookjesslot.
Die koets was wit gelakt met gouden randen, de banken waren bekleed met rood pluche, en op de portieren waren wapens geschilderd. Eens was het een groote eer geweest in dien wagen te rijden, en als de oude Alagona's door de corso reden, stroomden de menschen uit hun huizen of hingen over hun balkons om hen te zien.
Woord Van De Dag