Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 3 juli 2025
Het benedengedeelte van No. 50-52, een soort van vervallen schuur, diende aan warmoeziers tot bergplaats en had met de bovenverdieping geenerlei gemeenschap. Het was er door de zoldering van gescheiden, die noch trap noch luik had, en die eenigermate als de grensscheiding van 't huis kon beschouwd worden.
Martin, ging langs de kaden, over de bruggen naar de voorsteden tot aan la Salpetrière, en waar kwam hij daar? Juist voor het dubbel nummer 50-52, dat de lezer reeds kent, aan het vervallen huis-Gorbeau.
Hij bevond zich voor het huis No. 50-52, en de deur gesloten vindende begon hij er met zulk een geweld tegen te schoppen en te trappen, dat het gerucht veelmeer de mansschoenen die hij droeg dan de kindervoeten die hij had, deed uitkomen. Intusschen was de oude vrouw, welke hij aan den hoek der straat Petit-Banquier had ontmoet, hem nageloopen en schreeuwde en dreigde hem.
Dat iemand, dien hij slechts van gezicht kende, dien avond in een hinderlaag zou worden gelokt; dat hij, Marius Pontmercy, advocaat, de kamer naast het vertrek waar het plan beraamd was bewonende, door den dunnen wand de geheele overlegging gehoord had dat de aanlegger van het plan Jondrette heette; dat hij zeker medeplichtigen zou hebben, waarschijnlijk barrière-schooiers, onder anderen een zekeren Panchaud, genoemd Printanier of Bigrenaille; dat de dochters van Jondrette op wacht zouden staan dat er geen middel bestond om den bedreigden persoon te waarschuwen, aangezien men zijn naam niet kende; en eindelijk, dat dit alles 's avonds te zes uren op de eenzaamste plek van den boulevard de l'Hôpital zou worden uitgevoerd, in het huis No. 50-52.
Zeven-en-dertig jaren geleden was uitgezonderd dit plein St. Jaques, dat steeds afgrijselijk is geweest misschien het treurigste punt van dezen geheelen doodschen boulevard deze nog tegenwoordig weinig bekoorlijke plek, waar men het gebouw 50-52 vond. Eerst vijf en twintig jaren later begonnen er zich burgerhuizen te verheffen. 't Was er somber.
Honderd jaren zijn de jeugd eener kerk en de ouderdom van een huis. De woning des menschen schijnt in 's menschen korten duur, en de tempel Gods in Gods eeuwigheid te deelen. De briefbestellers noemden dat gebouw 50-52, maar in de buurt was het bekend onder den naam van het huis van Gorbeau.
Op dit tijdstip was dit oude huis 50-52, dat gewoonlijk ledig stond en met het bordje: "kamers te huur," prijkte zeldzamerwijs bewoond door verscheidene personen, die overigens, gelijk dit immer te Parijs het geval is, volstrekt in geen betrekking tot elkander stonden.
De koning, die lachte, lachte nog meer, ging vroolijk van de twee prelaten tot de twee procureurs over, en ontsloeg genadiglijk beide rechtsgeleerden van hun namen, of althans ten naasten bij. Volgens de plaatselijke overlevering nu, was deze meester Gorbeau eigenaar geweest van het gebouw op den boulevard de l'Hôpital, genummerd 50-52. Hij was ook de schepper van het fraaie venster.
Tegenover No. 50-52 staat, onder het geboomte van den boulevard, een groote olm, die meer dan half dood is; schier vlak daarover is de ingang der straat van de barrière des Gobelins, welke straat destijds zonder huizen, ongeplaveid, met kwijnende boomen naar 't seizoen groen of slijkkleurig beplant was, en regelrecht op den ringmuur van Parijs uitliep.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek