United States or Grenada ? Vote for the TOP Country of the Week !
Negeen dinc, so help mi God, Dan dat hi was een fijn sot; Al heet hi vroet ende conde vele, Nochtan heeften een wijf bij horen spele Datsi hem toende menechfoude, Bracht in 't nette daer si woude. Wat zou DIEDERIK VAN ASSENEDE wel gezegd hebben van zulk eene opvatting der liefde? Over VELTHEM als compilator van de in den Lancelot vereenigde ridderromans spraken wij vroeger reeds.
De jonghe joncfrou Damiet: O scoene jonghelinc Esmoreit, Nu biddic u doer oetmoet, Als ghi van uwer saken sijt vroet, Dat ghi dan wederkeert tot mi. De jonghelinc: O scone joncfrouwe van herten vri, Dan salic laten nemmermeer, Ic en sal met enen corten keer, Edel wijf, tot u comen, Als ic die waerheit hebbe vernomen, Bi minen god Tervogant.
Ic hebbe ghesocht die vrouwe rene Meneghe mile ende menich lant, Maer noit en quamic daer ic vant So scone bescheet als ghi mi doet. Och lieve vrient, nu maect mi vroet, Hoe salicse moghen spreken? Vrient, dat moet u ghebreken, Te sprekene jeghen die vrouwe mijn, Hen moeste bi mijnder hulpen sijn: Want ic bens met haer ghelooft: Ic ben van alden knechten thooft, Die mijn here onthouden heeft.
De jonghelinc: O edel wijf, nu maect mi vroet, Hoe die saken comen sijn. Ic plach te segghen "suster mijn", Maer dat moetic nu verkeeren; Enen anderen sanc moetic nu leren, Edel wijf, ende spreken u an Ghelijc enen vremden man. Nochtan so moetic ewelijc bliven U vrient ende ghetrouwe boven alle wiven, Die op der erden sijn gheboren.
Evenals voor BOENDALE heeft ook voor WILLEM de dierfabel slechts waarde als voertuig van nuttige leering: "Zoo sprac Reynaert, ende hi was vroet" daarmede besluit hij een zijner dierfabels en in een andere waar hij een hond doet spreken, acht hij zich verplicht den lezer te waarschuwen: Niet dat honden yet spreken moghen, Mar in 't ghelijcke wert vertoghen Menighe leer tot onser bate .
Ay god here, mochticse ghewinnen, So waric blide in minen moet. Deus god, wie sal mi maken vroet, Wat die man meent, die ghinder staet? Hi dunct mi hebben so fel ghelaet, Ende ene colve groot ende swaer: Hets seker een moordenaer, Ofte mi bedriecht mijn waen. Nochtan sallic hem reden aen, Want en dunct mi sijn maer een: Ic en sach noit man alleen, Dat icker mi af ontsach.
Meester: Soe sal hi ewelijc payijn Bliven, dies moghdi wesen vroet; Mamet di mi bewaren moet, Ende ic vare wech met minen gast. Robbrecht: En trouwen! nu es mijn herte ontlast Van dies ic stont in groter sorghen; Want ewelijc blijft hi verborghen In heydenesse, dies benic wijs; Want die stede van Balderijs Leghet doer Torkien in verren lande. God die moet hem gheven scande!
Sine moeder: O edel jonghelinc van herten coen, Aldus moetic liggen ghevaen, Nochtan en hebbic niet mesdaen, Want mi verraderen al doet. O scoene kint, nu maect mi vroet, Hoe sidi comen in dit lant. Ende wie gaf u dien bant? Berecht mi dat, wel scoene jonchere. De jonghelinc: Bi Mamet minen here. Vrouwe, dan sal ic u weigheren niet.
Juist die dichtvorm immers gaf gelegenheid, eene zaak door onderscheidene sprekers van verschillenden kant te doen beschouwen, vragen te stellen tot de hoorders om hen langs dien weg te brengen tot het vinden van de waarheid of ten minste van eene overtuiging. Vandaar dat men aan het slot van sommige dezer stukken uitdrukkingen leest als: "Nu mach elc vroet man merken" of "Nu gheraet hier naer" .
Hij keerde naar de schrijftafel terug, verdiepte zich in den arbeid en schreef: "Elken man, Al en hadde hi gheen groot goet, Es hi hovesch ende vroet Van wat lande dat hi si, Al en ware sin geslachte niet vri, Ware hi geheten van goeden seden, Men zouden eren t' allen steden; Want dieghene is edel allene, Die hovesche van seden is ende rene." Jakob van Maerlant.
Woord Van De Dag