United States or Puerto Rico ? Vote for the TOP Country of the Week !
Damiet: Vader, here, bi Tervogant Noit en sach ic scoender kint. Heeften ons Mamet ghesent, Dies willic hem danken ende Apolijn; Ic wil gherne suster ende moeder sijn. U uutvercoren jonghe figuere! Du best die scoenste creature, Die ie met oghen nie ghesach. Met rechten ic Mamet danken mach. Dat ic sal hebben enen broeder: Ic wil gherne sijn suster ende moeder.
De jonghe joncfrou Damiet: O wi! nu machic wel mesbaren; Ic blive alle in dit verdriet. Vele spreken en doech emmer niet, Dat so hebbic ondervonden; Vele spreken heeft in meneghen stonden Dicwile beraden toren; Bi vele spreken es die menege verloren, Haddic gheswegen al stillekijn, Soe haddic in vrouden moghen sijn. Bi Esmoreit al mijn leven, Dien ic met spreken hebbe verdreven.
En dadicx niet, so haddic onghelijc, Want si es mi van herten vrient. Robbrecht: Esmoreit neve, dats goet verdient. Nu willen wi alle droefheit vergheten; Met bliden moede willen wi gaen eten, Want die tafel es bereit. De jonghe joncfrou Damiet: Ay! ende waer mach Esmoreit Merren, dat hi niet en comt?
Ic waent, haer Mamet al ingheeft, Dat si heeft so edele aert. Dit es mijnder liever suster bogaert; Hier plecht haar wandelinghe te sijn. Bi minen god Apolijn, Ic wilder mi ooc in vermeiden gaen, Want die vaec comt mi aen; Ic wil hier slapen ende nemen rast. De jonghe joncvrouwe Damiet: Ay mi! ay mi, hoe groten last Dragic al stille int herte binnen!
Mamet laete mi noch die scande Verwinnen dat ie weten moet Wie mi desen lachter doet, Dat ic te vondelinghe was bracht. Nu en willic nemmer van enen nacht Ten anderen verbeiden, ic en hebbe vernomen Van wat gheslachte dat ic ben comen, Ende wie dat mijn vader si. De jonghe joncfrou Damiet: O Esmoreit, nu blijft bi mi! Ic bits u in die ere van allen vrouwen.
De jonghe joncfrou Damiet: Ay! en sal hier iement sijn Die ons beiden iet sai gheven: Twe pilgherijms die sijn verdreven Ende van den roevers af gheset? De jonghelinc: Ay! daer hoeric Damiet Spreken; hoerdicse niet?
De jonghe joncfrou Damiet: O scoene jonghelinc Esmoreit, Nu biddic u doer oetmoet, Als ghi van uwer saken sijt vroet, Dat ghi dan wederkeert tot mi. De jonghelinc: O scone joncfrouwe van herten vri, Dan salic laten nemmermeer, Ic en sal met enen corten keer, Edel wijf, tot u comen, Als ic die waerheit hebbe vernomen, Bi minen god Tervogant.
De jonghelinc: Och edel wijf, berecht mi ene dinc: En hoerdi daer na noit ghewaghen Vrouwe oft joncfrou in horen claghen, Dat iement een kint hadde verloren? De jonghe joncfrou Damiet: O edel jonghelinc uutvercoren Daer af en hebbic niet ghehoert. De jonghelinc: Ay! so ben ic van cleinder gheboert. Dat duchtic, oft uut verren lande.
Toen den 3den Juni 1572 de jonge Theodoor Bommer te Gorinchem door Lumey's geuzen naar de galg werd gevoerd, redde een meisje hem op die wijze van den dood. Zoo erlangde 17 September 1603 een door Maurits ter dood veroordeeld Spaansch soldaat lijfsbehoud, »verboden synde door eene jonghe dochter«. Ja, nog in 1672 gold het gebruik in de rechtspraak.
Nu biddic u, edel roede mont, Dat ghi mi al gader segt Van inde toerde ende al ontdect, Hoe dat mi uw vader vant. De jonghe joncfrou Damiet: O Esmoreit, wel scoene wigant, Nu ben ic wel alsoe droeve als ghi. Ik en wijst niet dat ghi mi waert so bi, Doen ic sprac die droeve tale. O edel wigant, nu nemet wale : Het quam mi uut grooter minnen vloet.