United States or Rwanda ? Vote for the TOP Country of the Week !
Lanseloet, bider maghet Marien, Dat en can mi verwonderen niet Dat ghi u selven niet bat en besiet, Dat ghi u minne so neder draeght: Ghi staat so weeldelijc ende claeght Om ene die luttel om u gheeft: Tfi der scanden dat ghi leeft, Dat ghi sout minnen so nederen wijf! Och moeder, si heeft so reine lijf, Ende haer herte es also proys Ende van live so gratioys, Dat icse emmer minnen moet.
Ay hemelsche coninc, gheweldich here, Dats litteken proper ende goet, Daer bi dat icx gheloven moet. Nu segt mi, Reinout, en si dan doot? Ja si, hoghe gheboren ghenoot, Ende begraven in die eerde. Lanseloot beclacht hier Sanderijn ende blijft hier doot. O, Sanderijn, ghi waert die gheerde, Die scone met haren bloemen stoet, Ende ic die valcke, dies benic vroet, Die ene bloeme daer af nam.
Ghi sijt emmer te male ontsint, Dat ghi wilt doden dese jonge gheboert; Maer ghi sijt daer op ghestoert, Dat hoeric wel ane uwe ghelaet. Ic bidde u, vertrect mi uwen staet, Waer omue sidi daer op soe gram?
Ay mi, nu es al mijn vroude een blijf, Die ic op eerde ie ghewan, Dat icse niewer vinder kan Die overscone Sanderijn. Ondanc hebbe die moeder mijn, Dat ic die woorde nie ghesprac. Mi dochte, dat mi mijn herte brac, Doe ic sprac die felle woort; Daer om es si op mi ghestoort, Ende es mi heimelijc ontgaen: Dat heeft mijn moeder al ghedaen, Die mi die woorde spreken dede.
Er ligt in mijn alkoof een balk, die me leelijk hindert, wanneer ik menschen .... te dineeren heb; ik zal er een beetje vuur mede aanleggen .... la, la .... ré, mi .... want ik voel, dat de inspiratie tegelijk met een verkoudheid tot mij komt .... Enfin, ook al zoo erg niet! Laat ik het jonge meisje verder verdrinken!"
De vrouwe: O edel here van herten vri, Ic wils u al te gherne vergheven, Want alle minen druc es achterbleven Ende al mijn toren ende al mijn leit. Waer es mijn lieve kint Esmoreit? Roepten mi voort ende laetten mi sien. Robbrecht: Och edel vrouwe, dat sal u ghescien. Waer sidi, Esmoreyt, neve mijn? De jonghelinc: Ic ben hier, bi Apolijn.
Want mi nie sint vroude en bequam, Dat ic die edele gheerde verloos. Sint so hebbic ghequolen altoos, Uutverkoren vrouwe mijn. Alle vroude es mi nu een pijn, Die ic op der eerden mach bescouwen.
Ik bidde Mamette om sine onst, Dat icken ghewinnen moet met eren; Want nemmermeer en menic te keren, Ic salne u bringhen in uwer ghewout. Daer omne seldi mi selver ende gout, Her coninc, gheven in miere ghewelt.
Na slechts twee dagen verblijf namelyk wist hy zich met 'n onbeschroomd «mi no sabi» overal verstaanbaar te maken. Zoo was dan eindelyk de kwestie over den West-indischen Vryen-Arbeid tot staat van wyzen geraakt!
Wat ic kerme of wat ic claghe, Sine wilt niet gaen met mi in 't wout: Si mint ere voor enich gout, Dat horic wel aen haer ghelaet; Si leidt enen reinen staet, Ende haer herte es so noyael; Bi ridderscape, ic woude wael, Dit si gheboren waer mijns ghelijc, Al en waer si niet van haven rijc, Ic souder maken af mijn wijf, Want si heeft een reine lijf, Ende haer herte es al vol eren.
Woord Van De Dag