United States or Peru ? Vote for the TOP Country of the Week !
Nu zat zij bij Helle's bedje en telde de minuten, die nog verloopen moesten, vóór zij Peter Dam verwachten kon. Het was voor haar een gewetenskwestie geworden, dat hij het kind nog levend vinden zou, als hij kwam, "want het is toch ook zijn kind," zeide zij tot zichzelf.
Had zij zes volle uren bij den doode doorgebracht? Zij riep de visschersvrouw en verzocht haar, haar te helpen met het verzetten van Helle's bedje naar de huiskamer. En toen begon zij hem langzaam uit te kleeden. "Waarom mag ik niet bij vader slapen?" vroeg Helle. "Vader moet rust hebben."
Een zware kring vertoonde zich onder haar diepliggende oogen en een smartelijke trek lag om haar lippen. Het verdriet zoog voortdurend aan haar ziel, maar niemand bemerkte het; als zij goedendag gezegd had, hield zij Helle's handje nog vaster in de hare en vervolgde flink en recht haar weg door de straten, even als zij flink en recht haar levensweg aflegde.
Langen tijd bleven zij zoo bij elkander zitten zonder te spreken, en bemerkten niet dat de schemering inviel en zich al dichter en dichter om hen heen wierp. Doch toen werden zij tot de werkelijkheid teruggeroepen door Helle's stem, die volkomen wakker, uit de slaapkamer tot hen doordrong. "Hallo!" hoorde zij hem roepen: "Hallo! ik ben het, Helle!"
De voorjaarszon gleed met overvloed van licht het venster binnen, verguldde Helle's hobbelpaard en deed al diens tekortkomingen sterk uitkomen, sloop in de hoeken waar de tinnen soldaten op wacht stonden, en straalde in lichtende strepen over het vloerkleed. Kaja's reiscostuum dat tegelijkertijd haar bruidskleed was was gekomen en gelijk daarmee een groot bouquet van viooltjes en fijn Venushaar.
Als we in het kleine huisje te Höjstrup komen, waarvan ik je zoo dikwijls verteld heb, dan hebben we meer plaats en dan zal Helle's bedje tusschen dat van vader en moeder in staan, zoodat we goed op hem kunnen passen." "Gaat moeder dan niet meer weg?" vroeg Helle twijfelend.
En den heelen dag zat zij bij Helle's bedje, met het knagende gevoel van iets in hem gedood te hebben, en het bewustzijn, dat hij nooit zoo onvoorwaardelijk meer in haar zou kunnen gelooven als vroeger. Om vier uur in den namiddag kwam hij weer. Hij ging dadelijk naar Helle met een groote doos tinnen soldaten, die hij op het dek voor hem opzette.
"Neen, nooit meer!" antwoordden zij beiden tegelijk, terwijl zij lachten om de ongeloovige uitdrukking van Helle's gezichtje. En op die manier gerustgesteld, liet de jongen zich zoet naar bed brengen en kroop dadelijk onder de dekens. Zij bleven samen in de huiskamer zitten en lieten de deur naar de slaapkamer aanstaan. Zij spraken niet veel, en als zij het deden, was het op gedempten toon.
Kaja kon hem het beste dat zij maar bedenken kon, voorhouden, geen hand strekte hij er naar uit, en oom Frans kon zich inspannen zooveel hij wilde, voor hond of kat spelen, of als een kikvorsch om de tafel springen, geen enkelen glimlach kon hij van de dunne lipjes te voorschijn roepen. Op zekeren dag, toen hij van school kwam, vond hij Kaja met angstig starende oogen bij Helle's bedje gezeten.
Kaja zat in de zitkamer met dien stijven, verstrooiden blik vóór zich uit te staren, die haar den laatsten tijd eigen was geworden. Toen hoorde zij plotseling Helle's stem in de kamer ernaast en stond zij op, om te luisteren. "Hallo!" hoorde zij hem roepen eerst een weinig bedeesd, maar langzamerhand wat moediger en luider: "Hallo! Is God thuis? Ja?
Woord Van De Dag