Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 oktober 2025
Zijn grijnzende lach en overdreven beleefdheid verscherpten de ironie van zijne vrijpostigheid. Hij boog laag en deed zijn hoed in breede reverentie zwaaien. Hij scheen niet te merken dat Sörge, recht tegen de schrijftafel, van ongedurigheid beefde. Ik kom, sprak hij, ik kom, mijn beste heer, het gesprek van dezen morgen voortzetten. De stem van Sörge was dof en siste door zijne tanden.
De generaal, in zijn kwaliteit van seigneur de village en bij zijne gezetheid op 't geen een goeden klank had, was een voorstander van den publieken godsdienst, en had tot vaste gewoonte, zich iederen Zondagmorgen met zijne kleindochter in de ambachtsheerlijke bank te vertoonen, ten bewijze dat hij tot de gemeente behoorde en de behoorlijke reverentie had voor hare instelling.
Ik dácht er niet bij aan zijde en satijn, maar ik kwam er bij in een stemming van die stoffen. De zijkamer behandelde je met een zekere reverentie, gelijk een zijden japon. Dat was geen stuk gemeenzaamheid. En als je tegen een bezoeker zei: »Ga u maar even in de zijkamer," dan kwam er, en niet alleen door de beleefdheid, iets zijigs in je stem. Ziedaar het effect der klanken.
Fray Sibyla sloeg langzaam de oogen op en keek den zieke strak in 't gelaat. "En wat heeft uwe reverentie besloten?" vroeg hij. "Te sterven! Och, blijft me soms iets anders over? Ik lijd te veel, maar.... ik heb zoovelen laten lijden... Ik betaal mijn schuld! En jij, hoe is 't met jou, wat heb je voor nieuws?" "Ik kwam u spreken over wat u me opgedragen had." "O, en hoe is 't daarmee?"
"Ik heb liever aanvallen dan dat zotte aanhalen en pluimstrijken van de vriendjes ...'t Is waar, dat ze betaald worden." "Denkt uwe reverentie dat?"... De grijsaard keek hem droevig aan. "Hoû dat maar voor zeker!" bracht hij met moeite uit. "Onze macht duurt net zoo lang als men eraan gelooft.
"God geve uwe reverentie weer gezondheid!" was de groet van den jongen dominikaan bij 't binnenkomen. In een groote leuningstoel zag men een ouden geestelijke zitten, geel en uitgemergeld als een heilige van Ribera's penseel. Zijn oogen lagen diep in de kassen, waarboven weelderig borstelende wenkbrauwen, die door hun schier gestadig fronsen de fonkeling van zijn blik verhoogden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek