Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 mei 2025
De administrateur schrok, rukte toen het deksel er af. De kist was leeg. Ze staarden elkaar aan in een vreeselijk zwijgen. Harriwell liet vermoeid zijn hoofd hangen. Toen begon McTavish te vloeken. "Wat ik altijd beweerd heb, de huisjongens zijn niet te vertrouwen." "Ik moet zeggen, het ziet er ernstig uit," gaf Harriwell toe, "maar we zullen er wel door heen komen.
Bertie draaide zich om om kennis te maken met een zekeren McTavish, den magazijnmeester, die nauwelijks notitie van hem nam, zóó verlangend was hij om zijn ontslag in te dienen. "Omdat ik een getrouwd man ben, mijnheer Harriwell, kan ik me eigenlijk niet permitteeren nog langer te blijven. Er broeit iets, zoo zeker als er een neus op uw gezicht staat.
Er was één ding dat Bertie verfoeide, en dat was rijst met kerrie, dus zoo gebeurde het dat hij alleen deel had aan een verleidelijke omelet. Hij had zijn bord heelemaal leeg, toen Harriwell zich van de omelet bediende. Eén mondvol proefde hij, toen spuwde hij het uit met veel misbaar. "Dat is de tweede keer", verkondigde McTavish onheilspellend. Harriwell zat nog steeds te rochelen en te spuwen.
Brown en McTavish twijfelden ook, maar Bertie onderscheidde een onoprechten klank in hun stemmen. Zijn eetlust was weg, en hij voelde stilletjes zijn pols onder de tafel. Het viel niet te ontkennen, dat die sneller werd, maar hij dacht er niet aan dat toe te schrijven aan den jenever dien hij gedronken had. McTavish, geweer in de hand, ging naar buiten om eens poolshoogte te nemen.
Mijnheer Brown glimlachte ongeloovig. "Ga mee kijken", zei de administrateur. Bertie sloot zich aan bij den optocht die naar het kantoortje ging, alwaar mijnheer Harriwell zegevierend wees naar een groote pakkist in een stoffigen hoek. "Goed, maar waar haalt de kerel dan dien Snider vandaan?" zaagde mijnheer Brown. Maar op dat oogenblik lichtte McTavish de kist op.
"Het is in orde, oude jongen, hij zal met den resident te doen krijgen, en als jij dood gaat, zal hij hangen, hoor, daar kan je van op aan." "Ik geloof niet dat het gouvernement dat doen zal", wierp McTavish tegen. "Maar heeren, heeren toch!" riep Bertie. "Denk ondertusschen eens aan mij." Harriwell haalde medelijdend zijn schouders op.
"Zeg, oude jongen, dat scheelde een haartje", zei de administrateur, en hij betastte hem overal om te zien, of hij ook getroffen was. "Ik kan je niet zeggen hoe me dat spijt. Maar het was klaarlichte dag, en ik dacht er zelfs niet aan." Bertie begon bleek te worden. "Op die manier hebben ze den vorigen administrateur ook gekregen", betuigde McTavish. "En een allemachtige flinke kerel was dat.
"Gelukkig dat we het op tijd ontdekt hebben." Bertie zat daar als verlamd. Er was geen kleur in zijn gezicht. Hij trachtte te spreken, maar het resultaat was slechts een onduidelijk gorgelen. Allen keken hem angstig aan. "Zeg het niet, kerel, zeg het niet!" schreeuwde McTavish, in hevige spanning.
Niettemin sprong hij tegen wil en dank overeind toen de geweren begonnen te knallen. Boven de zware ontploffingen der Sniders uit hoorde men het scherpe knetteren van de Winchesters van Brown en McTavish, alles tegen een achtergrond van demonisch gegil en gekrijsch. "Ze hebben ze op den loop", merkte Harriwell op, toen stemmen en geweerschoten wegstierven in de verte.
Binnen trad de kok, een grijnzend zwartje, met pennen door zijn neus en gaten in zijn ooren. "Hier, jij, Wi-wi, wat naam dat?" loeide Harriwell, en hij wees beschuldigend naar de omelet. De angst en de wanhoop van Wi-wi waren bijzonder natuurlijk. "Hem goed kai-kai", mompelde hij afwerend. "Laat het hem opeten", stelde McTavish voor. "Dat is het beste bewijs."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek