Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 september 2025
Doch in haar kissebissige haast drentelde ze gauw weêr rond en snauwde ze tegen haar dochter Consuela die haar opgejaagd en verward in de voeten liep; van alle kanten te gelijk kwebde haar mond en zwermden en zwatelden haar hooge woorden; ze schold de oude dienstmeid die werkeloos stond te schemeren in het donker van de gangdeur, voor animala , maar de meid bleef staan, de handen onder het blauwe keukenschort, eventjes geniepig lachend om haar dunne, ingevallen lippen.
Mire daar was Frasquetito al... Caspita, hij had zijn guitarra bij zich,... en olé!... «musica y alegria!" jubelde de meisjesstem van Consuela uit een anderen hoek van den comedor. Kijk. Muziek en vroolijkheid. 't Was een lange slungel met een schonkigen jongenskop, een boersche verschijning, die met sloome beenen naar binnen kwam.
«Su sombrero, caballero," schreeuwde Consuela naar den dentiste, van wien ze wist, dat hij een flambard droeg. Mijnheer, uw hoed. Maar Carmen weigerde met een driftigen knik van het hoofd; neen, dat kon wel zonder. Ze liep naar het midden der zaal, terwijl ze haar keurslijf glad trok en duwtjes gaf in de plooien van haar japon.
Consuela giegelde en riep den geestigen Frasquito bij haar te komen, maar juist had de dentiste hem bij den knoop van zijn jasje vastgekregen, dus knikte hij maar even naar haar om, koddig, met de hand op de plaats waar zijn hart zat. Verdieping. «Buenas noches!" zei Arturo, de man der senora en kwam witgevest in het lamplicht binnen.
Het ventje stond er stijf in, naast de knieën van zijn vader, heelemaal in de schaduw van een buitensporigen wandelhoed, die als een kolossaal boomblad schuttend zich omboog over zijn kleinheid. Hij werd bewonderd. Consuela sprong op en begon haar broertje te zoenen en te knuffelen, zoodat de vader riep: «Hombre! je verkneukelt hem heelemaal!"
En de gasten ijlden losgelaten woorden in de overspanning van hun bewondering; met gebaren van slaapwandelende menschen deden ze; als in een droom zittend sloegen ze den cadans in hun handen, volgend als hun rijvoerster Consuela, uit wier zwart-opengeschreeuwden mond het «olé, olé" durend gillen bleef, hooguit, als 't janken van een hond.
Laat ons zingen, laat ons zingen. «Olé, olé," schreeuwde Consuela dadelijk klaar; ze begon in de handen te slaan. «Quien sabe cantar el flamengo?" Wie kan er flamengo zingen? «La senorita." De juffrouw. «Don Juan." Mijnheer Jan. «Excusame Usted." Verontschuldig me. «Si, si." «Toca, toca, Frasquetito." Speel, speel, Fransje. Allen riepen tegelijk.
Maar Frasquetito begon zijn snaren aan te slaan en «musica, musica," joolde de meisjesstem van Consuela uit een hoek van den comedor. Hij keek op.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek