United States or Egypt ? Vote for the TOP Country of the Week !
Το τέλος δε, δι' ο υπάρχει ο ύπνος, είναι η εγρήγορσις, διότι η αίσθησις και η νόησις είναι ο σκοπός πάντων, όσα έχουσι την μίαν ή την άλλην αυτών , αύται δε είναι αι ύψισται ενέργειαι εκείνων, το δε τέλος εκάστου όντος είναι το ύψιστον. Επομένως πρέπει αναγκαίως να έχη τον ύπνον έκαστον ζώον. 8.
Τότε λοιπόν, καθώς φαίνεται, το μη καλόν αποτελεί αντίθεσιν ενός όντος προς έν άλλο. Θεαίτητος. Ορθότατα. Ξένος. Και λοιπόν; Συμφώνως με αυτά άραγε περισσότερον ανήκει εις τα όντα το καλόν παρά το μη καλόν; Θεαίτητος. Διόλου μάλιστα. Ξένος. Δεν πρέπει επομένως εξ ίσου να παραδεχθώμεν, ότι υπάρχει και το μη μέγα, όσον το ίδιον το μέγα; Θεαίτητος. Εξ ίσου. Ξένος.
Δεν είναι δε απλούν ουδέ το πάσχειν, αλλ' άλλοτε μεν το πάθος είναι φθορά τις υπό του εναντίου , άλλοτε δε είναι μάλλον συντήρησις του δυνάμει όντος υπό του εντελεχεία και ομοίου όντος κατά την αυτήν σχέσιν, την οποίαν έχει η δύναμις προς την εντελέχειαν.
Ούτω και όλος ο αισθητός ούτος κόσμος είναι κατά τον Πλάτωνα καλλιτέχνημα, το οποίον έπλασεν ο θείος Δημιουργός κατά τας ιδέας, κατά τα εν αυτώ θεία, αυτοτελή και αιώνια νοήματα. Έκαστον ον εν τη φύσει είναι εμφάνισις και πραγμάτωσις αισθητή μιας ιδέας, ενός όντος νοητού. Η επιστήμη την ιδέαν έχει ως αντικείμενον.
Αφορμώμενος από το δόγμα του Θεϊσμού και καταλήγων εις αναγνώρισιν της λογικής και της αρμονίας του κόσμου, από τους πλέον γενικούς νόμους έως εις τας ελαχίστας λεπτομερείας των υπάρξεων, παρουσιάζει με πειστικότητα την υπόστασιν Ανωτάτου Όντος δημιουργού της ζωής. Δρ. 4. Leon Tolstoi Η σονάτα του Κρούτζερ. Μετ. Σ. Φραγκοπούλου
Βήμα αντηχούν υπό τους θόλους τούτους, μη όντος ορατού του βαδίζοντος, ήθελεν εκληφθή ως ηχώ υπάρξεως πάλαι εκλιπούσης. Πνοή τυχαία ακουομένη περί τα υγρά ταύτα τείχη ήθελε νομισθή ως ύστατος αποχαιρετισμός ψυχής απελθούσης εις την αιωνιότητα, και μυστικόν παράπονον νεκρού, εις ον είνε λίαν στενή η ορισθείσα αυτώ κατοικία.
Και ότι η ετερότης, επειδή συμμετέχει του όντος, υπάρχει μεν ένεκα αυτής της συμμετοχής, δεν είναι όμως εκείνο το ίδιον από το οποίον συμμετέχει, αλλά διαφορετικόν, και αφού είναι διαφορετικόν από το ον, πολύ λογικώς έπεται ότι είναι μη ον.
Τα φαινόμενα αυτού, τα αισθητά όντα, ρέοντα και μεταβαλλόμενα απαύστως και αφανιζόμενα, δεν έχουσιν αληθή ύπαρξιν, δεν είναι όντα, αλλά γινόμενα. Η αισθητή ύπαρξις δεν είναι όντως ον, αλλά το διάμεσον μεταξύ όντος και μη όντος, το οποίον πάντοτε γίνεται και ουδέποτε αληθώς είναι, αλλά μεταβάλλεται, γίνεται άλλο, &είναι έτερον&. Ταύτα δε είναι αντιληπτά μόνον υπό της αισθήσεως και της δόξης.
Ξένος. Επομένως δεν είναι στάσις. Θεαίτητος. Διόλου μάλιστα. Ξένος. Και όμως υπάρχει, διότι συμμετέχει του όντος. Θεαίτητος. Υπάρχει. Ξένος. Αλλά πάλιν η κίνησις είναι διαφορετικόν πράγμα από την ταυτότητα. Θεαίτητος. Σχεδόν. Ξένος. Επομένως δεν είναι ταυτότης. Θεαίτητος. Βεβαίως δεν είναι. Ξένος. Και όμως ήτο κάπως ταυτότης, διότι όλα συμμετέχουν από αυτήν. Θεαίτητος. Πολύ ορθά. Ξένος.
Ούτως αι ιδέαι είναι τούτο μεν χωρισταί και αυθυπόστατοι, τούτο δε μέλη αχώριστα υπερτέρας ενότητος. Ο Πλάτων βεβαίως αποκλίνει μάλλον ή οι οπαδοί αυτού εις την ενότητα. Και αληθώς αι ιδέαι δεν χωρίζονται, διότι είναι ανεξάρτητοι από του χρόνου και του χώρου, οίτινες είναι οι όροι του χωρισμού, του μη όντος, της πενίας.
Λέξη Της Ημέρας