United States or Guadeloupe ? Vote for the TOP Country of the Week !
Uit al de woeligheid, de koortsige opvolging van indrukken en gezichten, den rijkdom van de voortdurend wisselende omgeving en den aandoeningenstorm van de huwelijksreis plotseling in de grijze stilte, in de sombere kilheid en eentonigheid van het huis, waar de doodslucht door heen had gewaaid, verplaatst, scheen ze zich er in te zullen ziek-suffen en de diepe ontsteltenis, door het kontrast veroorzaakt, niet te boven te kunnen komen.
"Hoe heet die man?" "Wie?" "De politieagent. Kent ge zijn naam?" "Ja. Hij heeft hem ons gezegd." "Hoe heet hij?" "Javert." Marius richtte zich op. Op dit oogenblik hoorde men juist het pistoolschot. Jean Valjean kwam terug en riep: "'t Is geschied." Een doodelijke kilheid schoot door het hart van Marius. De doodsstrijd der barricade zou beginnen.
Maar overigens ondervond men geen vertraging; en toen de toenemende kilheid den dageraad aankondigde, dacht de Yankee bij zich zelf, dat hij best nog eenige uren langer in den zadel kon zitten. In het oosten begon de morgenschemering aan te breken; doch de omtrekken van het terrein waren nog niet te herkennen, daar er een dikke mist over de aarde hing.
Daar scheen het oneindige geopend. Wat men onder zich had, was geen water; 't was een kolk. De muur van de kade, die ruw en onduidelijk een oogenblik in de duisternis te voorschijn kwam, maar dadelijk weder onzichtbaar werd, had het voorkomen van een steilte van het oneindige. Men zag niets, maar voelde de vijandige kilheid des waters en den flauwen wasem der vochtige steenen.
Ik verdiende den kost met boomsnoeien. Ik heet niet Fauchelevent, ik heet Jean Valjean. Ik ben volstrekt geen familie van Cosette. Wees gerust." Marius stamelde: "Wat bewijst mij?..." "Ik; wijl ik 't u zeg." Marius staarde den man aan! Hij was somber en kalm. Geen logen kon uit zulk een kalmte komen. Het koele is oprecht. Men voelde de waarheid in deze kilheid des grafs.
Zij was opgesloten. Zoo was het dus gevangen te zijn! Vier naakte wanden om zich heen, de stilte, de kilheid van het graf! "Nu wil ik gevoelen zooals een gevangene," dacht zij. Op hetzelfde oogenblik vergat zij alles voor de gedachte, dat Gandolfo misschien niet komen zou om haar deur te ontsluiten.
Hoe ziet het er dan uit in zijn ziel? Heerscht daarin een kilheid en grauwen gelijk aan die van den Etna? Ze struikelen over stukken ijs, ze worstelen zich door sneeuwhoopen, die hier en daar een meter hoog liggen. De bergwind tracht hen omver te blazen. Ze moeten door moerassen en beken waden, want den vorigen dag heeft de zon veel sneeuw gesmolten.
Na de regenbuien der laatste dagen was nu het weer koel en helder geworden. In weerwil van de zon, die op het schoon gewasschen loover viel, heerschte in de atmospheer een gevoelige koude. Zij huiverde van lichamelijke kilheid en innerlijke ontroering, die haar nu weer beving. "Ga, Serëscha, ga naar Marietta!" zeide zij.
Nu, ik geef u mijn heiligst woord van eer, dat, zoo gij heen gaat, ik sterven zal." In den klank, waarmede hij deze woorden sprak, lag zulk een plechtige en kalme weemoed, dat Cosette ervan beefde. Zij gevoelde de kilheid van een treurige waarheid, die voorbijgaat. Van ontroering hield zij op met weenen. "Luister nu," zeide hij, "verwacht mij morgen niet." "Waarom?"
Hij had niet in bed kunnen blijven, had lang heen en weer geloopen, had eindelijk loom-zwaar neergezeten, als neergedrukt, in een ouden leeren stoel een bureaustoel van zijn vader zenuwachtig schurkend met zijn ellebogen langs de versleten armleuningen. Hij was er in verkleumd tot klappertandens toe; zijn borst en zijn rug voelden klam-nattig van kilheid.
Woord Van De Dag