United States or Dominican Republic ? Vote for the TOP Country of the Week !
Dat hijzelve echter dat leed moest aankondigen, viel hem zwaar, en zijn gedachten weigerden bijna zich in woorden te uiten. Mevrouw Van Erlevoort was verpletterd. Zij hoorde niet meer naar Henks moeilijke zinnen, zij dacht slechts aan de groote smart, welke Otto wachtte.
Otto antwoordde niet en bleef zitten, zooals hij zat; er was een te groote vertwijfeling in zijn ziel gezonken, dan dat Henks goedigheid hem zou kunnen opbeuren.
Hoe heeft ze het gedaan, God, God! Hoe heeft ze het gedaan! Frans besprak met Henk nog het een en ander en Henk verzocht hem te blijven tot den volgenden morgen, daar Frans zijn rijtuig had weggestuurd en de storm nog niet bedaarde. Gerard geleidde Frans naar Henks kleedkamer, opdat hij zich van zijn natte kleêren kon ontdoen.
Delicaat, ja praat jij me van delicaat! donderde Henk haar toe, en hij liet haar alleen, huiverend van schrik bij de gedachte aan wat de wereld van hen zeggen zou. Den volgenden morgen reed Henk met Frans zeer vroeg naar een oculist. Er waren in Henks oog slechts een paar aârtjes gesprongen en hij gevoelde zich reeds verlicht toen het lancet hem van een enkel glaskorreltje verlost had.
Hij nam Betsy's verzoek dus aan met heimelijke vreugde, uiterlijk echter met zekere neêrbuigende welwillendheid, als gevoelde hij nog wel een zweem van krenking over Henks weigering, en als wilde hij gaarne Betsy gelegenheid geven de onhartelijkheid van Van Raat goed te maken. Hoofdstuk XVIII. Lili was boos, zeer boos; haar lippen beefden en de tranen welden haar bijna in de oogen.
Wat zeg je? vroeg zij verpletterd. Eline sprak niet meer en snikte slechts. De deur van Henks kantoortje en van Bens kamer stonden beiden open, en Henk, die had zitten lezen, kwam haastig aan. Wat is er? vroeg hij ongerust. Sluit Bens deur, Henk. Hij zal wakker worden! sprak Betsy bevend. Henk sloot de deur.
Verbeeld u onzen schrik toen wij die late bel hoorden en haar zagen, druipnat... Hij verhaalde kort Eline's aankomst ten hunnent in dien nacht van jammer en stelde hen gerust, toen hem eensklaps voor het eerst Henks gelaat opviel... Maar wat is jou overkomen? Je wang bloedt! Ja, maar het heeft niets te beteekenen.
»Tobt die jongen ergens over?« vraagde hij eindelijk. Hij vraagde 't aan Van Kempen, toen zij naar beneden waren gegaan, terwijl Henks moeder nog bij hem boven gebleven was. »Waar zou hij over tobben?« trachtte van Kempen onverschillig te antwoorden. »Zoo iets moet 't toch zijn«, zei de dokter weer, »want een bepaald gebrek of aanleg voor een kwaal heb ik niet bij hem ontdekt.
Henks toon van drift vervloeide reeds eenigszins in een van goediger betuiging, maar Vincent bleef zwijgen, de oogen op de punten zijner schoenen gericht, die hij zachtjes met zijn rotting tikte, en Henk wist niet meer wat te zeggen.... En het was hem een verlichting, toen Vincent eindelijk mat het hoofd opbeurde en fluisterde: Het is zoo.... je hebt gelijk.... maar het is niet mijn schuld.... omstandigheden nietwaar....? Enfin, ik zal zien, wat ik doe.... neem me niet kwalijk, dat ik je lastig viel....
En romantische voorstellingen verhitten haar hersenen, die den last der melancholie een weinig hadden afgeschud na Henks opbeurende woorden, waarin zij somwijlen als de echo van een vervlogen wensch hoorde.... Vluchtende met Fabrice zag zij zich aan een station, wachtende op den trein en vreezende, dat men hen achtervolgen zou.... Tante, tante, maak open! riep Ben aan de deur.
Woord Van De Dag