United States or North Macedonia ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Misericordia, welk een weer!" riep bevend de oude dame, op wier lippen het scherpe antwoord door den schrik bestierf, "zou Blanka ook bang zijn?" Daar vloog de deur open en in het ruime, witte cachemiren kleed stond de jonge dame plotseling midden in het vertrek; zij hield de handen voor de ooren en zag angstig in het rond.
"Army, was er dan niets voorafgegaan? vroeg zijne moeder, die als verpletterd in haar stoel zat. "Wat voorafgegaan was?" antwoordde hij op snijdenden toon. "Ja, de opening van het testament. Blanka van Derenberg is eenige erfgename van het groote vermogen dat is alles. Waarom zou zij een man huwen, dien zij niet bemint?
Ja wel, een kogel, dat zou nog het verstandigste zijn; dat heeft immers mijn vader ook geholpen, zooals Blanka mij zeide, toen ik haar nog eenmaal dringend verzocht, met mij hier op Derenberg te wonen; zij was bang verklaarde zij in dit sombere nest, waar de laatste eigenaar zich zelf van het leven had beroofd; ha, ha! Allemaal redenen, waar een verstandig mensch niets tegen zeggen kan!"
Blanka stond voor het raam en staarde naar buiten in het park; de lange sleep van haar donkerblauw rijkleed lag onbewegelijk achter haar over den vloer, en zij verroerde zich zelfs niet, toen haar verloofde naast haar kwam staan. Hij verstond de knorrige vraag der oude dame niet, die hem toeriep, waar zijne moeder was en of zij ook haast kwam.
"Nog altijd het oude liedje," mompelde hij; "wat heeft dat nu weer te beteekenen met dat torenkamertje? En ik had mij zoo voorgesteld, het voor Blanka in te richten " "Voor Blanka!"
Men kan in dat doolhof van ramen geen weg vinden," vroeg Blanka. "Dáár, cousine, op de tweede verdieping; uwe kleedkamer is dicht bij den toren." "O, dat is die deur, zoo kunstig onder het groene behang verborgen ik kon maar niet gewaar worden of achter de vastgespijkerde plooien een oude kast of eene deur verborgen was. Maar, waarom heeft men mij de torenkamer niet gegeven?
Bij het parkhek plukte hij nog een bloeienden vliertak, een groet uit zijn huis voor Blanka. En eindelijk, eindelijk blies de postillon en reisde hij af, vervuld van gelukkige gedachten. Daarboven echter, in den molen, werd zacht een venster geopend, en een donker meisjeshoofd boog zich naar buiten en zag met vochtige oogen naar den straatweg.
Laat ons nu verder gaan, spreek er niet meer over! Zie, hoe zoudt gij het vinden, als wij hier eene boot hadden? Ik heb het reeds lang gewenscht. Dan konden wij met Blanka roeien, en Liesje nietwaar? Blanka zal toch niet trotsch zijn?" Hij antwoordde niet; hij kwam zichzelf op dit oogenblik zeer verachtelijk voor. Haastig wendde hij het gelaat af. Zijne zuster bemerkte het.
Daarop was hij met Nelly en den ouden Hendrik in de kamer geweest, die hij voor Blanka had uitgekozen, en had er allerlei veranderingen bevolen; zijne zuster had hem haar werktafeltje en den bloemenstandaard hunner moeder moeten beloven; toen had hij aanmerking gemaakt op de gordijnen en schilderijen, de laatsten weggenomen en andere in de plaats gehangen en Nelly meer dan eens verzekerd, dat hij gordijnen en tapijten uit zijne garnizoensplaats zou laten komen in de plaats van al dat verkleurde tuig, alsook een nieuwe livrei voor Hendrik.
"Hoe onverstandig!" riep Blanka uit, en sprong overeind. "Zij weet, dat ik van warmte houd, en dan nog die ontzettend vochtige lucht in de oude hooge kamers! Nelly, zeg haar dat zij de vensters open moet laten." De kleine liep haastig naar het slot, blijde dat zij aan de drukkende verveling kon ontkomen. "Wat zijn eigenlijk mijne kamers, Army?
Woord Van De Dag