Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 30 april 2025
Liefde, toewijding, trouw, geloof, kunst, alles wat verheft, veredelt en vermooit, is poëzie. En 't Javaansche volk en poëzie zijn zoo innig samengeweven. De minste, allerminste Javaan is poëtisch. Wat denk je van den roerenden eerbied, die jongeren, ouderen bewijzen? Wat denk je van de roerende piëteit van levenden voor afgestorvenen?
Maar 't geen alhier, aldaar gestrooid, den weg dien ik nu ga vermooit, dat menigvuldig boomverlies, voorwaar dat is mij 't gulden vlies. Het blinkt, het bleust, het laait, het ligt doorschoten van den zonneschicht, onmeetbaar, verre, één schapendracht van ooienwolle en lammervacht.
In veeler vrienden plaats vond ik een Vader, in meenig scherp gevecht vocht ik mij vrij, maar niemand kwam mijn diepsten hartsgrond nader dan gij. Mijn leeven staat thans wonderbaar bescheenen door glans dien gij niet kent en bijna vreest, doch hij vermooit van al ding om mij heenen ú 't meest.
Den Mensch, één harmonieuze ziel van vele zielen saam, Wier godlijke aard het is, zichzelve na te gaan, Waar alles vliedt tot alles, als naar zee de stroomen; Liefde vermooit het dagelijksche doen, Arbeid en pijn en leed, in 's levens groen plantsoen, Spelen als tam gediert wie kon zoo zacht hen droomen?
Luister nu, mijn dierbare Aager, Bruidegom, al wat 'k behoef Is te weten hoe het gaat u In uw still' en sombre groef, Elken keer als gij verheugd zijt En 't geluk uw hart vermooit, Wordt mijn stille graf met blaad'ren, Rozenbladeren getooid. Elken keer als, lief, gij jammert En uw ziele tranen stort, Weet dan, dat mijn stille grafsteen Vol van somb'ren bloedstroom wordt.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek