Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
Tusschen de fractie-Schaepman en de fractie-Bahlmann heerschte misverstand op alle punten; op het punt van militaire wet, waar de eerste een overeenkomst met de rechtsche Protestanten zocht en de onveranderlijke houding van de andere afkeurde; op het punt van een verbond met de Antirevolutionairen, hetwelk de dissidenten wilden vervangen door de politiek van de vrije hand en in zekere streken door een hereeniging met de Liberalen; op het punt van sociale wetgeving enz....
Deze noodzakelijkheid bracht hen voor een dilemma, dat zij niet konden overkomen, n.l.: òf zich te verklaren vóór de neutrale school en dan tot de Liberalen over te gaan; òf de herziening van de wet van 1857 te eischen en dan bij wijze van consequentie zich aansluiten aan de Antirevolutionairen. Geen andere uitweg bleef hun open.
Daarentegen waren de Antirevolutionairen in vele afdeelingen verdeeld en de scheuring was te groot dan dat ze geheeld kon worden. Het grootste getal bleef wel is waar onder de machtige leiding van Dr. Kuyper, maar van het oorspronkelijke bloc waren twee deelen afgegaan. Ter eener zijde hadden de vrije Antirevolutionairen het machtige gezag van den leider geschokt.
Bijgevolg wilde hij scheiding der beide machten toepassen en aan de Roomsche Kerk volle vrijheid laten voor de regeling van haar inwendige belangen. Maar hij had gerekend buiten den ouden wrok der Protestanten, waarvan de Nederlandsche grond nog doortrokken was. Ternauwernood was de Pauselijke brief bekend, of de Conservatieven en de Antirevolutionairen traden in het strijdperk.
De Antirevolutionairen behaalden 23 zetels, en wonnen Rotterdam IV door de verkiezing van den heer Jacob Heemskerk, broeder van den minister van dien naam; Rotterdam V, waar de heer Van Raalte, oud-minister in het kabinet De Meester verslagen werd; en Utrecht II, op den heer Roëll, den geachten voorzitter der Tweede Kamer, veroverd.
De hervorming was vooral gewild door de Liberalen, en ofschoon zij zeer verdeeld waren over de wijze van behandeling, trachtten zij toch niettemin het volk van de noodzakelijkheid te overtuigen. Tegenover de Liberalen hadden de Roomschen en Antirevolutionairen op dit punt een speciale taktiek.
Dit gaf aan het ministerie eenige stemmen meerderheid in den strijd, waarin het ging om deze voorname zaak, of men in Nederland een koninklijk, dan wel een parlementair ministerie zou hebben. Bij de Roomschen en Conservatieven hadden zich ook een aantal Antirevolutionairen gevoegd.
In zijn eerste ministerie had Thorbecke de Roomsche hiërarchie hersteld in Nederland, tengevolge waarvan hij zich had moeten terugtrekken voor de aanvallen van de Conservatieven en Antirevolutionairen. In zijn derde ministerie zag zich de oude staatsman gedwongen de opheffing van het Nederlandsche gezantschap bij den Heiligen Stoel te onderteekenen en alleen daardoor kon hij de macht behouden.
De Antirevolutionairen, die den zwaarsten aanval des vijands hadden te doorstaan, hadden een winst van zes zetels, namelijk Enkhuizen, dien zij op den leider der Liberale Unie heroverden, Kampen, Enschede, Gorkum, Amsterdam VII en Amsterdam VIII. De Christelijk-historischen bleven op dezelfde hoogte.
Zij wachtten slechts op een gunstige gelegenheid, om er weder boven op te komen, want hun kwam de meerderheid in het Parlement toe. Aan den anderen kant bevonden zich onder de rechterzijde meer of minder belangrijke fracties, de Conservatieven, de Roomschen en de Antirevolutionairen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek