United States or Jamaica ? Vote for the TOP Country of the Week !
Hij trok zijn stoel dichter bij die van Miss Maylie en zeide: »Doe mij het genoegen, juffrouw, en laat de goedheid en vriendelijkheid waarvan u spreekt en waar niemand anders van weet, geheel buiten kwestie; als u het in uw macht heeft, eenige feiten aan 't licht te brengen die verandering kunnen brengen in het ongunstige oordeel, dat ik eens gedwongen was over dat arme kind te koesteren, zeg ze mij dan om 's Hemels wil.«
Nog meer verwonderd was hij te ontdekken, dat die flinkheid aanhield en dat mevrouw Maylie bij al de zorg en het nachtwaken, dat volgde, steeds zelfbeheerscht en kalm bleef; al de plichten, die op haar rustten, vervulde zij vastbesloten en naar het uiterlijk te oordeelen, zelfs opgewekt. Maar hij was jong en wist niet, waar sterke geesten onder beproevingen toe in staat zijn.
Daar zijn ze!« Terwijl hij zich met een handigen zwaai weer in zijn stoel wierp, kwam werkelijk Mr. Brownlow terug met Oliver, die door Mr. Grimwig zeer genadig ontvangen werd; als 't geluk van dit oogenblik de eenige belooning was geweest voor al haar angst en zorg ter wille van Oliver, zou Rose Maylie zich goed beloond rekenen.
Giles kwam de bagage halen en de dokter holde naar buiten om te zien of alles er wel was. »Oliver,« zeide Harry Maylie met zachte stem, »ik wou graag een woordje met je spreken.« Oliver ging naar de breede vensterbank, waarheen Harry hem wenkte; heel verbaasd toen hij opmerkte hoe de jonge man tegelijk bedroefd en opgewonden scheen.
Ook bracht hij frisch muurt mee voor de vogels van Miss Maylie, waarmee Oliver, die onder de bekwame leiding van den dorpsonderwijzer het onderwerp bestudeerd had, de kooien op smaakvolle wijze versierde.
Eindelijk kwam de dokter terug; in antwoord op een vraag naar zijn patient, zette hij een geheimzinnig gezicht en sloot de deur zorgvuldig achter zich. »'t Is een vreemde geschiedenis, mevrouw Maylie,« zei de dokter, terwijl hij met zijn rug tegen de deur ging staan als om haar dicht te houden. »Er is, hoop ik, geen gevaar bij?« vroeg de oude dame.
Harry Maylie zette een gezicht, alsof hij dit korte gesprek kon doen volgen door één of twee opmerkingen, die den dokter niet weinig versteld zouden doen staan, maar hij vergenoegde er zich mee, te zeggen: »We zullen wel zien« en ging niet verder op het onderwerp door. Kort daarop reed de postsjees voor de deur.
»Toch niet ziek, lieveling?« viel mevrouw Maylie in. »O! Neen, neen! Niet ziek!« antwoordde Rose met een huivering, alsof onder het spreken een doodelijke kilte haar beving. »'t Zal dadelijk wel weer over gaan. Zou je 't raam dicht willen doen?« Oliver haastte zich, aan haar verzoek te voldoen.
Toen zij zoo ver gekomen waren, namen beide oude heeren met ernstige gezichten een snuifje en schudden toen elkaar de hand, volgens hun onveranderlijke gewoonte. »Nu, Miss Maylie,« zei de heer Brownlow, »om op het onderwerp terug te komen, waarin uw menschlievendheid zooveel belang stelt. Wilt u mij vertellen, wat u van den armen jongen afweet?
Ik heb haar lief; Hij weet hoe lief.« Tot zijn verwondering zag Oliver, dat mevrouw Maylie, terwijl zij deze woorden sprak, haar klachten als met één poging onderdrukte; toen zij uitgesproken had, was zij weer zelfbeheerscht en flink.
Woord Van De Dag