United States or Mongolia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Als gehypnotiseerd lag ik tegenover hem. Bob bracht nu zijn ééne beentje over den dicht geknipten neerslag van zijn ledikant, hield zich met de mollige knuistjes om den rand stevig vast en hoonde "...Kijk us, ik klim... ik gao faole... Je moet toch op me passe... Eetje..." Niet één willekeurige spier van mijn lichaam bewoog zich. Behalve één oog lichtelijk om hem te kunnen volgen.
Tina duwde Nico, die zeer deftig zat, heen en weêr en Johan, met Lientje tusschen zijn beenen zittend, weerde zich op den tweeden schommel. Daar kwamen echter Marie en Etienne aan, en toen Nico moê was van zijne deftigheid, klommen zij op de plank. Hoog, Eetje, heel hoog? riep Marie.
Het was bij eenen, toen de drie jongelui opstonden en Paul beweerde, dat zij Etienne moesten thuisbrengen, daar hij van zijn eerste opgewondenheid vervallen was in een droeve melancholie en van zelfmoord sprak. Zeg eens, Eetje, heb je wel je sleutel bij je? vroeg hij. Sleutel? vroeg Etienne met doffe oogen en doffe stem. Sleutel? herhaalde hij nadenkend.
Om zes uur genoot Bob den gezonden slaap, waaraan hij tot zeven uur nog behoefte scheen te hebben. Den volgenden morgen probeerde hij het nog met verschillende korte dialogen, als: "Ik ben zoet, jij Eetje is een slaapmuts." De latere dagen merkende, dat mijn standvastigheid grooter was dan zijn hardleerschheid, bleef hij doorslapen of rustig liggen tot het appèl.
Marianne, die van kostschool voor goed thuis was gekomen, kwam met Edmée en de twee bébés der Van Stralenburgen het rijtuig in de laan reeds tegemoet en de drie dreumessen sprongen als jonge honden en poogden het rijtuig bij te houden, tot grooten angst van Marianne... Dag oma! Dag tante Tilly! Dag tante Freddy! Dag oom Eetje!
En hij nam met een tevreden blik haar nogmaals goed op, hij vond haar een echte Erlevoort, nu hare fierheid zijn ingeboren familietrots gestreeld had. Maar wat zeg je van Eetje? vroeg mevrouw verheugd. Die komt hier studeeren! De komst van meneer is mij een aangename verrassing! sprak Théodore met een deftige buiging. Frédérique begon weer te lachen.
De stilte, die onder Eline's zang geheerscht had, was reeds vervangen door een gezelligen kout, terwijl Truus met een langen glazen lepel glas na glas vulde. Maar waar blijven Théodore en Etienne toch? vroeg de oude mevrouw en zag rond. Ze zijn zooeven gaan wandelen, den tuin in! antwoordde Mathilde, terwijl Frédérique riep: Théodore! Eetje!
Ten minste, als De Woude het goed vindt! fluisterde hij met smachtende oogen. De Woude heeft niets over me te zeggen! Maar ik hou niet van schommelen: ik krijg er hoofdpijn van, dank je. Ik ben er dol op, Eetje! riep Marie; ik reken straks op je, als cavalier, maar hoog, heel hoog, hoor! Tot in de wolken.
Maar weldra begreep hij, en toen hij de smart zijner grijze moeder, die altijd zoo zonnig en blijmoedig was, begreep, knielde die groote jongen voor haar neêr, en pakte haar troostend, onder een stortvloed van lieve woorden, als van een kind in zijne armen.... En Mathilde wist ook dit: al zocht heure moeder medegevoel bij haar, Mathilde, zij vond eerst troost bij haar lieveling, bij Eetje....
En later wordt je dan zeker naar de een of andere plaats gedetacheerd, nietwaar? vroeg Vincent. Dat kan gebeuren, antwoordde Georges. Het is ten minste een betrekking, waarin je nog het een of ander zien kan. Maar hoe iemand zijn gansche leven op een bureau slijten wil, is me onbegrijpelijk. Ik zou dood zijn voor mijn tijd. Daar heb je nu Erlevoort, ik meen je broêr, Eetje....
Woord Van De Dag