United States or Kyrgyzstan ? Vote for the TOP Country of the Week !
Maar hoe kan je dat zeggen? Freddy begrijpt nu immers, dat je nog van haar houdt, dat je nog een tweede avance doen wilt. Anders was je immers niet op het Voorhout gekomen. Ik had haar al vroeger gesproken van een visite. Die je nooit gemaakt zou hebben! Denkelijk niet.... Nu.... wat wil je dan meer voor het oogenblik? U vraagt me, wat ik nog meer wil... o God, o God!
Men hoorde de huisdeur opendraaien; het waren Otto en Etienne Van Erlevoort, die samen thuiskwamen en hun vroolijke stemmen vermengden zich met het gegil der kinderen, de vergeefsche aanmaningen van juffrouw Frantzen en het geblaf van Hector, Otto's zwarten hond. Kom nu, Mathilde, zie nu eens even naar mijn japon! vleide Freddy met haar liefste stem.
Kom, laten we eens een prettig plekje gaan zoeken, een beetje verder, op de duinen, ried Paul aan. O, natuurlijk: Paul denkt vooral aan zijn gemak. Maar duinen zijn zonnig, Paultje, sprak Freddy. Neen, er zijn boomen, eikenboomen, naar ik meen, voorbij den koepel. En route dan. Het is eigenlijk te warm om je veel te vermoeien.
Maar voor die karakterstudie was dit oogenblik, nu beiden hare geheime gevoelens onder een sluier van oppervlakkigen kout moesten verbergen, te kort. Toch scheen het, toen Freddy vertrokken was, mevrouw toe, dat zij met beide handen haar wrok moest vasthouden, wilde die niet vervliegen... Wat was dat kind eenvoudig, vriendelijk, lief, en dat zonder de behaagzieke aanlokkelijkheid van Eline!
Is hij bij meneer en mevrouw Verstraeten? vroeg Freddy, terwijl in haar oogen steeds nieuwe tranen vloeiden. Hij kon zoo lang niet alleen blijven, ik heb hem eerst op de Princessegracht gebracht! antwoordde mevrouw Van Raat. Arme jongen! Hij zal in zoo een spanning zijn.... Bij ieder rijtuig, dat voorbijging, schrikte Freddy op. Er ging een kwartier om, dat zich scheen voort te sleepen....
Dat is Freddy! sprak Betsy; beeldig, o beeldig! en zij wees mevrouw Van Erlevoort, wie al die weelde een weinig voor oogen schemerde, de stervende vorstin aan. Nu echter herkende de moeder haar eigene dochter in het bevallige, onbewegelijke beeld, ginds voor haar. En dat is Marie, en die andere, o, dat is Lili, onherkenbaar! Wat een prachtige costumes, wat een moeite!
Eensklaps vroeg Freddy: Maar zeg eens, Marianne, hoe oud ben je toch geworden? Zeventien of achttien. Wel achttien, kind! Frédérique proestte het uit. Kind! herhaalde zij. Je bent zelf een kind, al ben je achttien jaar. O, Marianne, wat ben je toch nog jong, met je spoken en je teekenmeesters! Je bent net Etienne, die blijft ook altijd een jongen, die groeit nooit op, die wordt nooit ouder....
Ze heeft geen hart, ze is een koude steen vol egoïsme.... Alles is egoïsme in haar.... Maar Freddy, Freddy! viel hij haar in de rede. Lieve meid, wat hol je door! Hoe zou jij aan zooveel menschenkennis komen om precies te weten wat Eline is. Het ergerde haar, hoe zacht hij haar naam uitsprak, als een liefkoozing die op zijn lippen verwijlde. Menschenkennis?
Neen Freddy, wil je oprecht zijn, beken dan, dat je zijn karakter verkeerd hebt ingezien, en maak alles goed.... Wat leg je hem ten laste? Zijn egoïsme? Alle mannen zijn egoïst: hoe wil je dan in 's hemelsnaam, dat hij het niet is! Dat tante Dora over hem klaagt? Hoe wil je hebben, dat een moeder niet over een jongen, die bij haar in huis woont, klaagt! Maar, chère amie, dit kan onmogelijk anders!
Freddy kon niet besluiten te antwoorden. Mevrouws hart brak van medelijden, maar desniettemin vond zij, dat zij voor hare jaren, nog tamelijk goed comedie speelde. Wil je het me niet zeggen? Mag ik er dan eens naar raden? Paul heeft je het hof gemaakt, met je liefde gespeeld en je toen genegligeerd. Is het zoo? Neen, neen, dat niet, dat zweer ik u!
Woord Van De Dag