United States or Somalia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bliżéj siedzi wiewiórka, orzech w łapkach trzyma. Gryzie go; zawiesiła kitkę nad oczyma, Jak pióro nad szyszakiem u kirasyera; Chociaż tak osłoniona, do koła spoziera, Dostrzegłszy gościa skacze gajów tanecznica, Z drzew na drzewa, miga się jako błyskawica; Nakoniec w niewidzialny otwór pnia przepada, Jak wracająca w drzewo rodzime Driada. Znowu cicho.
„Kto mię zrozumie, ten się użali I w białe uderzy dłonie, Uroni łezkę i ja uronię, Ale już nie pójdę dalej.” A wtem grać przestał. Nim znowu zacznie, Przelotem spojrzał po błoniu; Lecz w jedną stronę spoziera bacznie, Któż tam stoi na ustroniu? Stała pasterka i plotła wieniec, To uplecie, to rozplecie; A obok przy niej stoi młodzieniec I splecione przyjął kwiecie.
Biały anioł się schyla nad niewiary jeńcem I, całując go w czoło, przytłumionym głosem Szepcze: „To także od Niej!”... Z nagłym rumieńcem Zapłoniony odlata. A rycerz ukosem W ślad jego napowietrzny nieufnie spoziera I zachwiany w niewierze raz jeszcze umiera Ową śmiercią, co wszelkim pocałunkom wzbrania Budzić takich umarłych i w dniu zmartwychwstania!