zich-zelfs-wil

Bijgewerkt: 14 mei 2025

Niets is wellicht beter in staat ons van het bestaan van een feilen, schoon vaak onbewusten hoogmoed in ons menschen te overtuigen, dan na te gaan hoe in den loop der eeuwen de menschheid de dieren heeft gezien en vooral hoe die visie op de dierenwereld zich in literaire kunst heeft geuit. Van het Pancatantra, het oeroud Indisch Sanskrit-werk af, tot, over den Griek Aesopus die zelf, naar de geleerden zeggen, een fabel is! , de verschillende oude behandelingen van de Reinaert-sage waarbij zich sedert kort de voortreffelijke bewerking door Streuvels heeft gevoegd , tot ook, eenige eeuwen later den genialen en gracieusen Franschman La Fontaine, om nu maar de allerberoemdsten, werken en schrijvers, te noemen, is de dierenwereld nimmer om zich-zelfs-wil in literaire kunst gebeeld. Zeer zeker ging al dezen schrijvers het eigenaardige van het dier-leven niet onopgemerkt voorbij, maar dat leven zagen zij niet als een schoon en stroom, machtig, diep en hunner aandacht ten volle waardig, ook al hadden zij er nooit de spiegeling van der menschheid gelaat in gezien, maar zij achtten dien integendeel juist dáárom alléén hunne bestudeering waard, [p. 206] òmdat zij tot de menschen konden zeggen: Buig u over dezen stroom en ge zult er

M. H. Van Campen - Over literatuur: Critisch en didactisch, tweede bundel