Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 mei 2025
Dickins schrijft over de Taketori Monogatari: "Het kunstige en bevallige van de geschiedenis van de edele Kaguya is oorspronkelijk, haar ongedwongen pathos, haar natuurlijke liefelijkheid, zijn nergens aan ontleend, en in eenvoud, bekoorlijkheid en zuiverheid van gedachte, en uitdrukking heeft zij geen enkele mededingster onder de verdichtselen van het Middenrijk of van het Land der Waterjuffer."
Men gelooft ook, dat wanneer de ééne of andere figuur in de lucht wordt geteekend, dit de macht heeft, de waterjuffer te verlammen, die men wenscht te vangen. De Terugkeer van Tama. Kazariya Kyubei, een koopman, had een dienstbode, Tama genaamd. Tama werkte goed en opgewekt, maar zij was slordig op haar kleeren.
"De gouden middagzon, die licht en warmte geeft, Zij werpt haar stralen, waar de waterjuffer zweeft, Die, roodgekleurd, doorklieft de ijle lucht, Waar niets verstoort der dagen kalme vlucht!" Naar Clara A. Walsh.
Korten tijd na haar dood kwam een groote waterjuffer het huis van Kyubei binnen. Het was in dat jaargetijde, het tijdperk der grootste koude, heel iets bijzonders, als waterjuffers gezien werden, en de meester van het huis was dan ook bijzonder verbaasd.
Toen Johannes omzag, zat een groote blauwe waterjuffer op den rand der boot. Zoo groot had hij er nog nimmer een gezien. Zij zat stil, maar haar vleugels bleven in een wijden cirkel trillen. Het scheen Johannes, dat de punten van haar vleugels een lichtenden ring vormden. Dat moet een vuurvlinder zijn, dacht hij, die zijn heel zeldzaam.
Kyubei en zijn vrouw plaatsten de waterjuffer in een doos, en gingen met het geld van Tama naar de priesters. Een sutra werd over het lijk van het insect uitgesproken, waarna het behoorlijk in den tuin van tempel werd begraven. Sanemori en Shiwan. Sanemori, die een groot krijgsman was, was eens, op een paard gezeten, bezig een vijand te bevechten.
Met de grootste zorg zette hij het insect buiten de deur; maar onmiddellijk vloog het terug, en zoo dikwijls het werd verwijderd, kwam het weer binnen. "Die waterjuffer", zoo sprak de vrouw van Kyubei, "zou wel Tama kunnen zijn." Kyubei sneed een klein stukje uit de vleugels van het insect, en droeg toen het diertje een heel eind ver buiten zijn woning.
Zij beschouwt het toekomstige leven van haar kind als den gelukkigsten speeltijd. Ook in deze regels vindt men het Japansche denkbeeld van de terugkomst van de ziel. De bekoorlijkste Japansche waterjuffer wordt Tenshi-tombo, "de Waterjuffer van den Keizer" genoemd. Er is een grootere soort, die bij voorkeur door kinderen wordt gezocht, en van die soort zijn er veel meer wijfjes dan mannetjes.
De waterjuffer wordt dikwijls in de Japansche poëzie vermeld, maar nergens meer pathetisch dan in de volgende regels, door Chiyo geschreven na den dood van haar zoontje: "Hoe ver zou hij wel hebben rondgedwaald, En op zijn tocht de waterjuffer ingehaald?" Chiyo geeft in die schoone regels veel te denken, want in haar moederliefde is er geen droevige voorstelling van den Dood.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek