United States or British Virgin Islands ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ik zal aan boord komen, zoodra mij dat goeddunkt, en u zult mij verplichten met u verder niet over mij te bekommeren." Jack trok aan het schelkoord; de bediende, die aan de deur had staan luisteren, trad onmiddellijk binnen en eer Sawbridge, verbluft door zoo'n verregaande brutaliteit, iets zeggen kon, gaf Jack den bediende last meneer even uit te laten.
Daar kapitein Sawbridge dien avond niet naar boord terugkeerde, ging Rustig aan wal en bracht hem een bezoek ten huize van den gouverneur, door wien hij al dadelijk te dineeren genoodigd werd. Gascoigne kon niet aan wal komen en onze held maakte van de gelegenheid gebruik om kapitein Sawbridge aan te klampen met het verzoek om zijn vriend bij zich aan boord te krijgen.
"Wie ik ben, meneer?" hernam de bezoeker van zijn stoel opspringende, "mijn naam is Sawbridge, meneer, en ik ben de eerste luitenant van de 'Harpij. Ziedaar het antwoord op uw vraag." Sawbridge, die zich verbeeldde, dat het noemen zijner waardigheid van eersten luitenant den adelborst een schrik om het hart zou doen slaan, liet zich weer op zijn stoel vallen en nam een air van groot gewicht aan.
Zoodra onze held zich verwijderd had begon kapitein Wilson hartelijk te lachen en vertelde aan meneer Sawbridge, hoe hij indertijd diens taal tegenover onze held voor een uitvloeisel van louter dienstijver had verklaard, maar nu zijn troeven dubbel en dwars weer thuis gekregen had.
Het gesprek in de kajuit had hem de overtuiging geschonken, dat Jack dankbaar zou zijn voor iederen steun, en hij had van de gelegenheid, dat hij even met meneer Sawbridge liep te wandelen, gebruik gemaakt, om aan dezen voor te stellen Jack op zijn wacht te nemen.
"Toen gij voor het eerst op zee kwaamt, Rustig," zei kapitein Sawbridge, "dacht ik dat 't voor den dienst het best zou zijn, als we u maar hoe eer hoe liever weer kwijt raakten; doch nu ge uw ontslag genomen hebt, gevoel ik eerst, dat we in u iemand verloren hebben, die naar alle waarschijnlijkheid den dienst tot eer zou hebben verstrekt."
"Er moet toch iemand heen, Wilson," antwoordde Sawbridge, "en het is gewoonte twee officieren te zenden, zoodat de een het vee aan boord ontvangt, terwijl de andere het toezicht houdt op de inscheping." "Nu dan moeten ze er beiden maar heen. Sawbridge, maar lees hen eerst goed de les."
"Wat zullen we doen, Sawbridge? zullen we Rustig zenden of Gascoigne of beiden, of geen van beiden? Als zij het slachtvee niet spoedig bezorgen, zullen zij er bij den admiraal niet zoo gemakkelijk afkomen als bij ons."
"Verzoek hem binnen te komen," zei Jack; "en hoor eens: zorg dat de punsch wat beter is dan gisteren; ik heb nog twee heeren meer ten eten gevraagd." Intusschen was meneer Sawbridge, die zijn uniform niet aanhad, binnengetreden, en zag nu Jack alleen zitten bij een keurig aangerichte tafel, waarop voor acht personen gedekt was.
Nu vraag ik u toch, meneer, wat moet er van den dienst terechtkomen, als zoo'n adelborst over elk bevel, dat er gegeven wordt aan 't redeneeren slaat?" "Die opmerking is zeer juist, Sawbridge; daaraan heb ik in 't geheel niet aan gedacht, toen ik beloofde den jongen Rustig aan boord te zullen nemen.
Woord Van De Dag