United States or Libya ? Vote for the TOP Country of the Week !
Zij vergaten er het uitzicht der stad en de gebeurtenissen. Wanneer Miranda zich een beetje te erg verlaat had, ging Snepvangers mee naar huis en kroop mee op den zolder, waar de houtdraaier zijn werkhuis had. Samen wijsgeerden zij over de wereld en over de Saksische kanarievogels. Zekeren middag kwam Albertken zijn grootvader opzoeken, die door het dwaas bellen opschrok uit zijn middagslaapje.
Intusschen heeft Miranda hier en daar een praatje gehouden, een nieuw reukpoeder voor haar bad en een fleschje alleronschuldigste schoonheidsbalsem gekocht, zich verbaasd over de ijdelheid van haar medeschepselen, en eindelijk ontdekt, dat de tijd niet stilstaat, en Virginia schijnt te vergeten, dat zij nog op de receptie van Lady E. moeten verschijnen.
Neen, zei Snepvangers, zoo erg is het ook niet... er zijn zooveel bommen die verkeerd springen... Ja, ik ben bang, zei de openhartige Miranda, maar mijn vrouw lacht mij uit ... Ik kwam om u te helpen... Hebt ge zakken? Wanneer de zakken zand op de keldergaten lagen en de wateremmers klaar stonden, trok Miranda weg.
Miranda, onder ons... 'k heb groot nieuws... Van...? hakkelde Miranda. Van mijn schoonzoon, zei Snepvangers stralend. Zoo? Hij heeft een fortuin gewonnen... honderd-vijf-en-zeventig duizend frank met speculeeren in zeep en van alles! Zoo! Ge zegt zoo niks... Wat kan ik daarover zeggen... Wel dat het toch schoon is... Maar het is niet schoon, Snepvangers! Niet schoon?... Poddozie, Miranda!
Op zekeren dag kwam het bericht, dat eene kleine afdeeling, op een der posten aan de lijn naar Buenos Aires, tot den laatsten man vermoord was. Daags daarop kwamen 300 man van de Colorado onder bevel van commandant Miranda. Zij brachten hier den nacht door. Onmogelijk kan men zich iets woesters en wilders voorstellen dan het tooneel van hun bivouak.
Foei, Sander, berispte Snepvangers waardig, ge moet meer vaderlandsliefde toonen, als ik zoo oud niet was ging ik nog als vrijwilliger op. Och, Snepvangers! Echt waar!... Er is een advocaat bezig met een Scheldekorps bijeen te brengen... daar zou ik nog willen aan meedoen, maar ge moet kunnen zwemmen en dat kan ik niet... Ik, aarzelde Miranda, ik blijf bij mijn oud gedacht, geen man, geen kanon!
Wat is dan schoon? Dat is niet eerlijk gewonnen, Snepvangers, dat is woekeren. Een oogenblik nog keek Snepvangers Miranda aan. Beiden waren bleek en spraken geen woord meer. Snepvangers stond op en verliet zijn vriend voor dat één woord dat hem zoo gegriefd had. Wanneer zijn vrouw hem in den loop der week naar Miranda vroeg, gaf hij geen bescheid.
Ja, de vogels, knikte Miranda.... Ik denk maar dat de vent eens genoeg van haar krijgt en dan.... Mijn arme vrouw!... Mijn arme vogels!... Madame lokte met moeite Spitsken van Miranda's knieën, begon hem te streelen. Spitsken heeft zoo'n schrik uitgestaan, leefde Miranda op, ik heb hem in mijn armen moeten wiegen, hij was als een kind. Het was zeker vreeselijk, Miranda?
Op de Paddengracht, hingen de winkeliers de luiken weer voor de vitrienen, uit de Kattenstraat trok het volksken weg met beladen stootwagens. Miranda stond hulpeloos aan zijn deur te kijken. Bij elken slag trok hij het hoofd in en rilde. Mijn vrouw wil weg, zei Snepvangers. Dat begrijp ik... Maar we kunnen Spitsken niet meenemen... Laat hem maar hier... en de vogels...
Na acht uur waren de herbergen thans gesloten en stond de stad in 't duister. In het begin stak hem dat erg tegen. De stad geleek een dorp waar men met de kippen naar bed moest! Doch Snepvangers schikte zich spoedig in de nieuwe regeling. Op een donkeren avond, nadat hij voor de deur van "Het Zwart Paard" van Miranda afscheid had genomen, beleefde hij een vreemd avontuur.
Woord Van De Dag