United States or Laos ? Vote for the TOP Country of the Week !


Gij waart eertijds de weldoener mijner ouders, gij hebt mij geroepen om mij een laatst en hoog bewijs uwer genegenheid te geven. O, laat mij u zegenen, laat mij de dankbaarheid mijns harten voor u uitstorten!" Mijnheer Reimond aanschouwde droomend dit zoet maagdelijk wezen, dat door de uitdrukking eener diepgevoelde erkentenis scheen verlicht.

De erfenis, die ik u zal nalaten, Theresia, zal toereikend zijn, om u tegen alle levensmoeilijkheid te behoeden. Kom, zit recht en bedwing u. Gij ontstelt mij te diep. Sedert vijftien jaar is dit nu de eerste maal, dat mijne oogen zich door ontroering des harten bevochtigen.

Later heb ik mij erover verwonderd, maar toen scheen het mij de natuurlijkste zaak der wereld, en zooals zij mij dikwijls verhaalde, gevoelde ook zij zich instinctmatig ertoe gedreven om bij mij bescherming te zoeken. Zoo stonden wij dus hand in hand als twee kinderen, en ondanks al de duistere zaken die ons omringden, heerschte er vrede in onze harten.

Zij was bang aanstellerig te schijnen en zij zweeg, en zij zwegen beiden, terwijl zij langzaam voortgingen, met het gesuis van de zee in hun ooren, en met een zelfde zacht wiegend gevoel in hun harten, dat zij beiden in elkander rieden, en dat hun stilzwijgen scheen te vullen met meer dan woorden.

En niets vertoonde zich voor mij gesloten: Want ik was de opening van alles. En ik ging tot al mijne gebondenen om hen los te maken, Om geen over te laten gebonden of bindende. En ik gaf mijne kennis mildelijk en mijn gebed in mijne liefde. En ik zaaide mijne vruchten in de harten en veranderde hen in mijzelven. En zij ontvingen mijn zegen en leefden.

Waarom zoudt ge geen gebruik van uw rijkdom maken? Rijkdom past bij geluk." Cosette antwoordde niet. De bezoeken van Jean Valjean verkortten zich niet. Verre van daar. 't Valt moeielijk tegen de uitstroomingen des harten een dam te stellen.

Maar 't berouw, dat de harten heen en weer slingert tot ze jammeren als de planken van Sintrams zaal onder den schommelstoel, en de twijfel, die voor onze ooren zingt als de bellen voor Anna Stjärnhök in 't eenzame woud.... wanneer worden zij tot verzinsels en leugens? Ach, konden ze dat maar worden!

Ja, zeker zijn er zoo geweest; maar hunne namen staan alle op de grafsteenen, en hunne lieve lachjes, hunne hemelsche oogen en hunne vreemde manieren en uitdrukkingen zijn onder de begraven schatten van smachtende harten. In hoevele familiën hoort men de legende, dat al de goedheid en bevalligheid der nog levenden niets beteekenen bij de buitengemeene gaven van een of eene, die niet meer is.

Hoeveel gezichten, door de Natuur gevormd, blijven onberoerd om ons met hun schoonheid gelukkig te maken? De zorgen, smarten en nooden der wereld veranderen de gezichten, zooals zij de harten veranderen; het is alleen wanneer deze hartstochten slapen en voor altijd hun macht verloren hebben, dat de donkere wolken wegtrekken en de heldere Hemel te zien komt.

»Veere vraagt ook niet terstond uwe liefde, hij heeft u de zijne geschonken, hij vraagt alleen de toezegging van uwe hand en hoopt uwe genegenheid te winnen door zijne gedragingen! Wat ik u voorstel, Claudine! is eene overeenkomst van het verstand, geene verbintenis des harten."