Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Atualizado: 8 de junho de 2025
Mas sabed, que pienso yo Que el sol que no se acordó De con el dia venir, Que á noche cuando cenó Algun buen vino bebió, Que le hace tanto dormir. Ja sentes comprida a noute, Qu'eu assi mandei fazer? Pois mais te quero dizer, Que sentirás muito açoute, Se cá quizeres vir ter. Porém, pois este bargante Tẽe medroso coração, Quero-me fingir ladrão, Ou phantasma, e por diante Não irá, se vem á mão.
Abateu logo a bandeira a Nao real; por ser tanta a magestade do Duque que aos abatidos levanta Da Capitania sahiraõ a recebello; e as aguas saltando con alegria fasiaõ trauessas danças Entrou o Duque bisarro levantou a Capitania a bandeira; mas de sorte que naõ ficou muito cara Foysse o Duque ja tam tarde que brilhauam as vidraças do bargantin, con os cabellos da que he firme na mudança
No digo mas de si ni mas de no Son que causa terná quien nos las dió. Aquel dolor que va turbando dentro De cuerpo i d'alma todos los sentidos, Pasando al corazon que es el su centro, Las lagrimas de alla manda i gemidos Que abran camiños a aquel duro encuentro; Sino, que es fuerza, siendo detenidos, Con el fuego encerrado i las centellas Ardan las casas i el señor con ellas.
Pois esse galante, em satisfação de muitas mercês que ElRei de Dinamarca lhe fizera, meteo-se d'amores com huma sua filha, a mais moça; e como era bom justador, manso, discreto, galante, partes que a qualquer mulher abalão, desejou ella de ver geração delle; senão quando, livre-nos Deos! se lhe começou d'encurtar o vestido; e porque estes sirgos não se desistem em nove dias, senão em nove mezes, foi-lhe a elle então necessario acolher-se com ella, porque não colhessem a ella com elle: acolheu-se em huma galé; e vêde la Princeza em huma galera nueva, con el marinero á ser marinera.
Tan fuera de compás le regalaron, Que cuando mas alegres estuvieron, Sin entender el mal que produjeron, Perdidos por amores se miraron. La beldad desposada deste duelo, Vino á parir un monstro con dós alas; La madre es la soberbia, el niño el zelo. Oh madre que á tu hijo en todo igualas! Quien mortal hace al inmortal abuelo, Y al padre mortal da inmortales zalas?
Inda que tosca e groceira con vox pura limpa e clara entra a diser seu papel e desta maneira falla. Parabem vos dem ô Deusa de quanto o Oceano banha desde o nascente ao poente desde Lixboa a Bretanha Parabem vos dem senhora destas christalinas aguas que a esperaruos vem vestidas de chamalote de prata
Esse aprazado domingo amanheceu, por sorte, um encanto. No azul puro e diáfano do céu, peneirado duma subtil poalha de oiro que era como uma alvorada de bênçãos, apenas alguns farrapitos de nuvens, brancas e altas como asas de anjos, erravam levemente... E desde as primeiras horas que, algarreira e abundante, a multidão começou afluíndo, todos em salteiros grupos endomingados, con sus trapitos de cristianar, fundidos no guloso ímpeto do mesmo apetite místico e folião, porêm distanciados pelo traço diorâmico dos costumes e pelo desenho ideal das crenças. Vinham em alegres volatas, em chireantes golfadas, em cordas de riso uns após outros vitoriando, cantando e dançando, como se nesse dia de glória a amplidão ridente da planura se vestisse duma grande e viva alfombra cosmopolita, realçada em matizes de tôdas as latitudes, de todos os países, de tôdas as religiões, de tôdas as raças. Assim decorreram entre festivas e ingénuas pompas as anunciadas cerimónias do dia, cingidas no atropelado abraço de tôda essa grossa onde espectante. A bênção comovedora da Santa e a sua processional trasladação, depois,
E como se póde achar Quem sempre se perde mais? Não tenho outro mantimento, Nem outro contentamento, Senão o em que imagino. Aqui entra a Rainha e diz: RAINHA. Como se sente, Senhor? Tẽe a febre mais pequena? Responda-lhe minha pena. Diz contra ElRei: Cúmpleme que solo yo Platique con Vuestra Alteza. Cheguemos-nos para cá.
El son pudo obligar de tal manera, Que en dulce galardon de lo cantado, Los infernales Reyes condolidos, Le mandáron volver su compañera, Y volvióla á perder el desdichado; Con que fueron entrambos los perdidos. Eu cantei ja, e agora vou chorando O tempo que cantei tão confiado: Parece que no canto ja passado Se estavão minhas lagrimas criando. Cantei; mas se me alguem pergunta, quando?
Canta. Lyrio, lyrio, lyrio loco, Con qué? Con capirotada. Por hablar con la golosa De amores, mirad la cosa! Zamarrilla tan hermosa, Que me ha dado tan honrada, Con qué? Con capirotada. Falla. Yo entonces respondí: Señor, dame pan y queso, Mas despues que lo entendí, Dije á ella: Dale un beso, Que él me dió zamarra á mí.
Palavra Do Dia
Outros Procurando