United States or Mongolia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Gloeiend stompte het bloed naar z'n hoofd. Waar-ie kwam, waar-ie liep, zag-ie de menschen geknecht in kleine ellenden, versleten in zorg. 't Was of je enkel d
Nou zag-ie 't nog net zoo precies as of-ie d'r was op de bovenste plank had je doozen met soldaatjes en boerderijen op de tweede poppen op de derde poppen op de vierde poppen van uit de alkoof zag je poppen, niks anders dan poppen. 't Was altijd 'n kemiek gezicht, als boven de luiken licht op de poppen viel. Wat waren d'r 'n boel weggegaan met Sinterklaas. Nog nooit was d'r zoo'n jaar geweest.
De oogen sluitend voor 't getemperd licht der zaal dat 'm hinderde, zag-ie zonder verdriet, zonder wrevel, zonder afkeer 'r gelaat met de zware lijn der brauwen en 't soepel-tuimlend zwart haar. Hij was over z'n wanhoop heen. 'r Kon 'm niets, niets meer gebeuren. Hij lag in de stilte der zaal enkel de rust proevend bijna zinlijk genietend van de vrede der ademhalingen.
'r Rok hoorde-die neerglissen en in de glimmering van 't venster zag-ie even 'r naakte armen voor ze 'r nacht-jekkie antrok, armen, mager als pijpen van 'n skelet. Babbelend, voor 't kozijn gebogen, met 't uitzicht op den wachtenden muur, wikten ze de kansen, wat 'r van de eerste eischen zou blijven staan, wat Dekker zou laten vallen.
De dragers, de vader zaten bijeen aan het voeteind, Eleazar er over. Koud en doornat, met schrijnend-klevende kleeren zag-ie de kist aan, de kist met 't lijkje, dat zurig den wagen doorstonk. Frisch en verkleumd als ze kwamen van buiten, rooken ze sterker den stank van 't heenrottend vleesch.
Wat was gebrek 'n ding dat je tot 'n beest maakte, dat je alles dee verwenschen, vergeten wat was je niks, niks met 'n maag die 't denken uit je kop trapte. Klappertandend, bukkend om den zakdoek met de twee dooie visschen mee te nemen, 't nog eens in de stad te beproeven, zag-ie twee bliekjes beweegloos naast mekaar drijven. 't Kikkerde 'm op. Snel met z'n pet scheppend, verraste die ze. Vier.
Boven hoorde je iemand schommelen. Dat was de meneer van de politie, die an z'n werk ging. Die vervloekte kiezen. Nou zag-ie precies in z'n dommel hoe d'r mond d'r uitzag: 'n rood-zwart hol, zonder tanden, met nog één kies, als een afgebrande lucifer.
Z'n hoofd stond te luistren, bleek en oud, z'n hoofd dat als 'n gedrongen ding, zonder afmeting, zonder ronding, zonder steun voelde zag-ie alleen de haren van z'n snor die barstig onder den witten neus wipten.
De lucifer was uitgebrand. Vinnig kraste er weer een en zich omkeerend zag-ie den emmer zonder hengsel, bijna gevuld tot den rand met geel vocht waarin bruine drollen opdreven. De lucifer, rood-wirrelend, viel er in neer, siste en 't bleef donker. Bloote voetjes betipten den grond.
Over 'r zittend aan 't withouten tafeltje, zag-ie eerst hòe wit ze was, hoe hol 'r oogen stonden, hoe 'r handen smalden. In geen jaren had-ie 'r gesproken. As-ie Juda thuisbracht, bleven ze voor de huisdeur redeneeren, heen en weer loopend, van hoekpand naar hoekpand. Boven was-ie in langen tijd niet geweest. Als-ie vroeg hoe 't met Eitje ging, die alleen met heel-warme dagen-van-den-zomer de straat op mocht, zei Juda dat 't 'tzelfde bleef, dan eens wat beter, dan opgewekt, dan dagen en dagen te moe om 't bed uit te komen. 'r Eene long was mis. 't Kon maanden duren, 't kon afloopen. Dat had God in zijn hand. Ze was de oudste van drie, altijd gezond geweest en bijna zonder overgang d
Woord Van De Dag