United States or Turkmenistan ? Vote for the TOP Country of the Week !
Die vond 't zoo buitengewoon niet als er iemand extra was, maar d'r man vroeg minstens ééns op een middag: "Riek, heb je wel genoeg?" wat de kinderen dee giegelen, omdat tante méér at dan de heele familie samen en zóóveel op haar bord te gelijk nam, dat er geen saus meer bij kon. Ze voelde zich volkómen gelukkig als ze met haar slagtanden voor zoo'n vol bord zat.
Winkles, een vent van niks... vroegere leerling van me... deê niks... m'n vrouw, onbeperkt vertrouwen in Winkles... Je weet wel, een man met een optreden als een rots... overdonderend... Niets geen vertrouwen in mìj, natuurlijk... Gaf Winkles les... mocht nauwelijks in de kinderkamer komen... moest toch ìets gedaan worden... sloop naar binnen toen de zuster zat te ontbijten... en kreeg de flesch in handen."
Het ligt in onzen tijd, zich zoo te gedragen als Nietzsche heeft gedaan, maar een man als Multatuli dee' 't toch volstrekt niet. Al heeft die later het publiek veracht, zijn streven richtte zich op de maatschappij, en van het literaire dichterschap wou hij niets weten.
Ze dee het raam open, stak het hoofd naar buiten. De straat lag altijd lang, zwart, rustig. Het was een zachte herfstavond. Gele blaren ritselden over den grond. Sterren stonden an den hemel. Had ze Mina laten bellen? Had ze... Boven op haar slaapkamer kraakte iets. Groote God! Was er iemand, was d'r een man!... Ze luisterde met een angstgehamer in haar keel, dat ze niet ademhalen kon.
En blinde Reggie stond maar gedwee te roepen dat ze op moste passe om d'r vingers niet te klemme en niet te struikele bij de trap. Toen, bij 't nieuwe deurgat, moest Eleazar 'n poot afhouen die tegen den muur werkte, 't kalkgruis met stuivingen dee storten, stompte Suikerpeer tegen 'n knellenden hoek van 't blad.
Nog sliep hij niet. De gevulde maag en de goede ligging werkten zoo mal. Opeens dacht-ie an de vrouw. Zacht grinnikte hij om z'n kemieke ideeën. Telkens zag hij haar weer in d'r mooie japon... met d'r aardige snuitwerk... Onrustig kreunde hij, dee de oogen open, keek naar de bevroren ruiten, waarachter de maan scheen.
Een eind verder belde de slager aan en klopten twee schuinhangende vrouwen met bengelende borsten een kleed uit. Daar kwam ook de brievenbesteller. Nou stak-ie de straat over. Nee, niks. Natuurlijk, niks. Geeuwend keek ze in den spiegel, ze dee dat elken morgen. Nou thee zetten. Voorzichtigjes nam ze een gebonden exemplaar van de Gartenlaube van tafel.
En toe 'k vertrok, schonke ze mijn: 'n kissie segare, 'n meerschuime pijp, 'n segarepijpie èn ... 'n briefie van zestig gulde. Dat dee ze an allemáál voor gedurende de reis.
"Vrijen meheer?" zeit Hil, "ik weet niet wat ik liever dee"! En ze huppelt haastig voorbij, en doet haar moeder bescheid op de boodschappen, en helpt den reizenden koopman in het opladen van zijn pak, en vraagt hem lachend of hij wel weer zou kunnen opstaan, als hij er mee voorover viel. "Zou je me helpen, Hil," vraagt de koopman met een smeekend oog, "as je me zag leggen?"
En de rest van me dure borst dee' ik hier en daar op, me eereteeke van Tonkin bij 'n eerste luit'nt, me eereteeke van 1881 met de Eikekroon bij 'n tweede...
Woord Van De Dag