United States or Costa Rica ? Vote for the TOP Country of the Week !
»We zijn jagers," voegde kapitein Hod er bij, »en de inrichting van een kraal boezemt ons veel belang in." »Jagers!" riep Matthias van Guitt uit, »jagers!" En er kwam een uitdrukking op zijn gelaat, waaruit te lezen was, dat hij de zonen van Nimrod nu juist niet veel telde. »U jaagt op wilde dieren.... om ze te dooden zeker?" hernam hij, zich tot den kapitein wendende.
Maar wat wondergeschiedenissen deze laatsten ook mogen opdisschen; van zes hazen geschoten op één stuk, van twee watersnippen in één schot in den donker; van hazen, die op één looper nog een gezicht ver wegliepen; van andere, die met uitgeschoten oogen tegen den hond insprongen; van hoenders die ronddraaiden, neervielen, weer opvlogen, weer ronddraaiden, en nog reis neervielen; van arenden die op den hond gingen zitten, en roerdompen die met den laadstok wegvlogen: de polsdrager trekt geen enkele dezer groote gebeurtenissen in twijfel; de jager in het algemeen is zijn orakel, zijn afgod; het valt hem niet in dat er mogelijkheid bestaan zou van eenige opsiering, eenige vergrooting bij 's mans verhalen; en in 't bijzonder houdt hij dien jager, met wien hij op dat oogenblik jaagt, voor den grootsten van alle jagers den Nimrod Nimrodorum.
Ergo, de Mammouth kan niet bestaan." "Ik vergeef je je onwetendheid omtrent vele dingen van het Noorderland, want je bent jong en hebt weinig gereisd; maar toch moet ik je één ding toegeven. De mammouth bestaat niet meer. Hoe of ik dat weet? Ik zelf doodde de laatste met mijn eigen rechterhand." Zoo sprak Nimrod, de machtige Jager.
Hunne Majesteiten, koning Edward en koningin Alexandra, waren zoo vriendelijk, den 4den Augustus 1907 een bezoek te komen brengen aan boord van de "Nimrod", een eer, die op hoogen prijs werd gesteld door de expeditie, en Hare Majesteit de koningin gaf ons een Union Jack ten geschenke, die op de reis naar het Zuiden werd meegevoerd.
Het was volstrekt noodig, dat de "Nimrod" wegkwam, eer het seizoen verder was gevorderd, en na een flinke inspanning, om kolen aan land te brengen, stoomde ons schip naar het Noorden op den 22sten Februari en liet het aan ons klein troepje over, het werk af te maken.
Een hevige storm, die drie dagen aanhield, was een onzer beproevingen. Ik was op zee met de "Nimrod" gedurende die drie dagen, en toen ik naar het strand terugkeerde, zag ik, dat het zeeschuim wel een kwartmijl landinwaarts was gevlogen en dat onze kostbare voorraden begraven waren in een massa bevroren zeewater, op sommige plaatsen vijf of zes voet diep.
Het weêr was zeer ruw, en de kleine "Nimrod" lag diep in het water, terwijl ze, gehinderd door de lange lijn, zwaar werkte. Herhaaldelijk was het noodig, bij te draaien, omdat we het er niet op konden laten aankomen, dat een zee overboord zou slaan en de deklading zou meesleepen, waar de paarden, de honden, de automobiel en de petroleum toe behoorden.
Thans is het boek reeds verschenen, dat uitvoerig van de expeditie vertelt. Het heet "The Heart of the Antarctic. Being the story of the British Antarctic Expedition, 1907 till 1909". Het verscheen bij Heinemann in Londen in twee deelen van samen 800 bladzijden. In Engelands hoofdstad heeft de Nimrod in de Theems gelegen en er heel wat bekijks gehad.
Ik keer zoo juist terug van den Birs Nimroed, den zuidelijksten ruïnenheuvel op de vlakte van Babylon, en waarin men langen tijd de overblijfselen heeft gemeend te zien van den legendarischen Toren van Babel, die, volgens eene oude overlevering, door Nimrod zou zijn gebouwd.
Of dat ik mijn handbijl opnam en het monster narende?" "De handbijl?" riep ik uit, buiten mij zelf van verbazing. "De handbijl en een groote mammouth, tien meter lang, zeven meter ." Nimrod grinnikte zacht. "Wat zeg je ervan hé," schreeuwde hij. "Is het niet Munichhausen?
Woord Van De Dag