United States or Germany ? Vote for the TOP Country of the Week !
Zij matigde evenwel daarbij hare snelheid, om niet tegen de rotswanden van de bergengte te stooten. De roerganger manoeuvreerde met behendige hand het luchtschip, dat uiterst gevoelig aan het roer gehoorzaamde, zooals hij zou gedaan hebben met een vaartuig eerste klas bij een wedstrijd van de Royal Thames Club. Dat was werkelijk merkwaardig.
"Ik heb daar 's aves gesoupeerd ja, netuurlijk eerste klas, 'k zel 't niet doen! en vroeg om halftien na bed te magge gaan, daar'k om zeve ure twaalf mos vertrekke na Rotterdam, 'k Wier nabove gebrocht door de nieuwe bediende, die in die Spaansche taal tegen mijn zei: "meneer, je zet je laarze maar an je deur, en ze worre vanzelf gepoest." "Nee" zeg ik "'t benne verlakte".
Nu had Morten de achterblijver eindelijk de kachel roodgloeiend gekregen, en 't was zoo warm, dat men in 't vrije kwartier alle vensters open moest zetten. "Wie heeft de kachel opgestookt?" vroeg de rector ook dadelijk, toen hij met de cahiers onder den arm in de klas kwam. Geen antwoord: maar toen hij 't weer vroeg, op strenger toon, antwoordde No. 1 van de klasse.
"Het gemoed den spiegel der menschheid waarin men gansch zijn leven kan terugzien, belast mij met zwarighedes. "Mijn leven dat niets anders is dan eene aaneenschakeling van ellende, armoede, verdriet en misdaden, gepaard met nog vele andere misdrijven en omstandighedes, doet mij bij zekere klas van personen een aanzien verschaften als uitschot der maatschappij, nieteling in de samenleving.
Je kunt er je geen denkbeeld van maken hoe 'n algemeene verteedering er plaats had. Ook voelden de kleine jongens, die nummer één van de klas waren geworden, zich bevrijd van de dwaze waanwijsheid, die hen zoo belachelijk maakte. Wat deed ons Blondkopje onderwijl? Na dien prettigen middag was hij aan 't kibbelen geraakt met het zusje, dat een jaar ouder was dan hijzelf.
"De derde: "....Es pflegten sie drei Könige"...." Voor de klas stond-ie, steunend op de liniaal, bleek, met zware blauwe wallen onder de oogen, waarvoor de gouden bril schitterde. Beneden werd twaalf geluid. De jongens stormden de trappen af. "Zeg, heb je opgelet, dat de Mof d'r niks van wist!" "Nou!" "Wat 'n stommerik!" "Stom? Wel nee.... Die was dronken." "Ik zeg je: de Mof weet 't niet!"
"Waarop 'ij onderweg vroeg: "Zijn eksjellentie, waar is de reis natoe?" "Ik wou die klas van disepline is inspecteere in Vlissinge" zeg ik; waarop wij stapsgewijze Middelburg uitgonge, en in galop op de Vlissingsche weg na de klas reje.
Wij waren dat gewoon, zaten het wezenloos of met verbeten woede aan te kijken, wachtten tot de hagelslag voorbij was, beefden al tegen dat onze beurt aanbrak.... Maar daar plotseling hooren we een woesten schreeuw, als den kreet van een wild dier. Een jongen vliegt achter uit de klas tusschen de banken door, en onder het krijschen van onverstaanbare geluiden beukt hij op den meester los.
Voeg bij dit alles een prettig gezelschap, dat de dagen deed heenvliegen, en men kan denken welke indruk mij van deze eerste zeereis is bijgebleven. Aan boord heerschte algemeen een aangename opgewekte geest. Het gros der bijna 200 eerste klas passagiers bestond uit Amerikanen, overigens Hollanders en enkele Duitschers en Franschen geen Engelschen.
Onderwijl zat God alleen in een coupé eerste klas in den trein naar Delft en staarde uit 't raampje, maar zag niets. Uitkijken deed hij nooit. In z'n hand hielti een rapport. Naast 'm lagen dossiers. De God van Nederland dacht. Het was een rare tijd. Weer las God: "Het lot van den mensch is verdriet te hebben, wanneer hij z'n doel niet bereikt en wanneer hij z'n doel bereikt heeft.
Woord Van De Dag