United States or South Sudan ? Vote for the TOP Country of the Week !
Kinderen en volwassenen stroomden naar de schoolplaats; zoete jongens liepen netjes naast hun ouders met het rapport opgevouwen in de hand, anderen gingen achter het gebouw en scheurden het hunne in stukken en vertrapten het; anderen stoven weg met Indianengeschreeuw en vroolijke sprongen; maar de vier stijve, zwarte jassen wandelden achter de leeraren aan om een glaasje wijn in de huiskamer van den rector te drinken.
Broch's uitstekend opstel werd niet voorgelezen; want de warmte werd eindelijk zóó erg, dat de rector in wanhoop order gaf om deuren en vensters open te zetten en daar er toen een vliegende tocht in de kamer kwam, zond hij alle jongens naar de plaats. Alleen Morten Kruse moest voor straf binnen blijven.
"Nu jongetje! kun je die paragraaf ook haast vinden? of moet ik je een handje helpen?" vroeg de rector en trok hem aan 't oor met de eene hand, terwijl hij met de andere op het reglement wees, "zie je paragraaf 5 niet? Lees die eens voor: hardop en duidelijk!"
Er was een ruit gebroken, in de hoogste klasse en alle jongens wisten, dat Morten Kruse het gedaan had, maar toen de rector er naar vroeg, wilde niemand antwoorden. Toevallig was Broch ziek, zoodat Lövdahl de eerste was.
Hij had een broeder gehad, die priester en dertig jaren rector der academie van Poitiers geweest en op negen-en-zeventigjarigen ouderdom overleden was. Toch zeide hij, dat hij hem jong verloren had.
En sombere gedachten aan schande, berouw en vernedering kwamen als gewoonlijk binnen en zetten zich als stamgasten om dat kleine bedje en staarden haar aan. Maar dien avond lette ze niet op hen; haar oogen weken niet van dat bleeke gezichtje, met dat pijnlijke trekken om den mond en de blauwe kringen onder de oogen. Ja, ze had al eens geprobeerd het tegen den rector te zeggen.
Warm en met beschreide gezichten stroomden de moeders eindelijk naar buiten er waren maar heel weinig vaders; het deed haar zoo goed de jeugd zoo bijeen te zien, en hoe heerlijk en ernstig had de rector gesproken. Hij had trouwens die toespeling aan het slot wel achterwege kunnen laten, die opmerking, dat er vrij wat onverschilligheid onder de ouders heerschte voor het werk van de school.
"Ja, ik kan op dit punt niet toegeven, Mijnheer de rector," zei Mevrouw Wenche; "u zegt, dat ik me maar kalm moet houden en hopen......" "Neen, pardon Mevrouw! zóó zei ik het niet.
En de heeren zagen elkaar aan. Maar de goedige en wat politieke glimlach van den rector zegevierde en beheerschte eindelijk de stemming: op stuk van zaken was 't toch maar een dame! "Ik geloof wel, dat ik ten minste één ding weet, dat Mevrouw wat irriteert," begon de oude rector handig. "En dat is?"
Maar 't was niet zoo gemakkelijk voor een vrouw alleen in haar positie, en de rector hield zooveel van hem, juist om dat Latijn. En Dr.
Woord Van De Dag