United States or Guinea-Bissau ? Vote for the TOP Country of the Week !
En daar Brittles nu dus al ongeveer dertig jaar lang een langzame jongen was geweest, bestond er blijkbaar niet veel kans, dat hij ooit een vlugge zou worden. »'t Wordt erger met hem in plaats van beter, geloof ik,« zei de oude dame. »'t Zou onvergeeflijk van hem zijn, als hij onderweg bleef staan om met andere jongens te spelen,« zei de jonge dame met een glimlach. Mr.
Giles en dat Brittles de poney moest zadelen en dadelijk naar Chertsey rijden; vandaar moest hij in allerijl een gerechtsdienaar en een dokter meebrengen. »Maar zou u hem niet eerst eventjes willen zien, juffrouw?« vroeg Mr. Giles, zóó trotsch alsof Oliver een of andere vogel van zeldzame pluimage was, die hij behendig gevangen had. »Heel eventjes maar, juffrouw?«
Op dit oogenblik zaten Mr. Giles, Brittles en de ketellapper in de keuken, om na de verschrikkingen en vermoeienissen van den nacht door thee en wat er verder bij behoort, weer op hun verhaal te komen. Niet dat het de gewoonte was van Mr.
Brittles, die achter de deur stond, kreeg nauwelijks Oliver in 't oog of hij uitte een luiden kreet. Mr. »Hier is hij!« schreeuwde Giles in groote opgewondenheid naar boven, »hier is één van de dieven, mevrouw! Hier is een dief, juffrouw! Gewond, juffrouw! Ik heb hem geraakt, juffrouw en Brittles lichtte me bij!«
De constabel knikte diepzinnig. Hij zei, dat, als dit niet volgens de wet was, hij wel eens wou weten wat dan wel. »Ik vraag nog eens,« donderde de dokter, »zijn jullie in staat de identiteit van dien jongen onder eede vast te stellen?« Brittles keek in twijfel naar Mr. Giles; Mr.
Zoo wordt 't gewoonlijk ingericht.« Er werden lichten gebracht; de heeren Blathers en Duff, vergezeld van den constabel uit het stadje, Brittles, Giles en al de anderen, gingen naar de kamer aan het einde van de gang en keken door het raampje; daarna gingen zij naar buiten op het grasperk en keken door het raampje naar binnen; vervolgens kregen zij een kaars om het luik te onderzoeken, een lantaren om de voetsporen na te gaan en eindelijk een hooivork om mee tusschen de struiken te prikken.
»Heb je den laatsten tijd nog iemand neergeschoten, Giles?« vroeg de dokter, toen hij had uitgesproken. »Niemand dokter,« antwoordde Mr. Giles, met een kleur tot op zijn voorhoofd. »Geen dieven gevangen of inbrekers herkend?« vroeg de dokter. »Heelemaal niet, mijnheer,« antwoordde Mr. Giles, dood-ernstig. »Hé,« zei de dokter, »dat spijt me, je kunt die dingen zoo knap. En hoe maakt Brittles 't?«
Giles vervulde bij de oude dame, die het huis bewoonde, de dubbele betrekking van bottelier en huisknecht; Brittles was een duivelstoejager, die, daar hij als kind in zijn betrekking was gekomen, nog altijd als een veelbelovende jongen werd behandeld, ofschoon hij de dertig al gepasseerd was.
»Met een lantaren, juffrouw!« riep Brittles, en hield, om zijn stem verder te doen dragen, zijn ééne hand op zij tegen zijn mond. De twee vrouwelijke dienstboden vlogen naar boven om het nieuws te vertellen, dat Mr. Giles een dief had gevangen en de ketellapper beijverde zich door te trachten Oliver bij te brengen; anders zou hij nog dood gaan eer hij werd opgehangen.
»Wie?« riep de dokter, op zijn beurt ontsteld. »De politiebeambten uit Bow Street, mijnheer,« antwoordde Brittles, terwijl hij de kaars nam, »ik en Mr. Giles hebben vanmorgen om ze gestuurd.« »Wat?« riep de dokter. »Ja,« antwoordde Brittles, »ik stuurde een boodschap met den postiljon en ik begrijp nog niet, dat ze niet al eer hier waren.« »Heb jij.... jij dat gedaan?
Woord Van De Dag