Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 juni 2025
Asa vond, dat ze het verschrikkelijk hadden, en dat zei ze ook. "Je weet niet, wat je zegt," zei Aslak. "Blijf maar een week bij ons, en dan zul je zien, dat wij het gelukkigste volk op de wereld zijn." "Als ik hier een week bleef, zou ik zeker gestikt zijn van den rook in de tent," zei Asa. "Zeg dat niet," zei de Laplandsche jongen. "Je weet niets van ons.
"'t Meisje bleef haar heele leven bij den jongen, en verlangde nooit meer terug naar de rivierdalen. En als jij, Asa, hier maar een maand bleef, zou je nooit meer van ons weg kunnen gaan." Met die woorden eindigde Aslak, de Laplandsche jongen, zijn verhaal, en op datzelfde oogenblik nam zijn vader, Ola Serka, de pijp uit den mond, en stond op.
Ik zal je wat vertellen, waaruit je misschien begrijpen kunt, dat hoe langer je hier bleef, hoe beter je je bij ons thuis zou voelen." Daarop begon Aslak Asa te vertellen, hoe 't hier was in den tijd toen een ziekte, die ze "de zwarte dood" noemden, door 't land was gegaan.
Terwijl Ola Serka zoo zat te peinzen, zaten Asa en Aslak, de Laplandsche jongen, die haar den vorigen avond zoo had zitten aankijken, op de plaats voor de tent samen te praten. Aslak was op school geweest en kon Zweedsch spreken. Hij vertelde Asa van 't leven in Sameland, en verzekerde haar, dat de menschen 't daar beter hadden dan ergens anders.
"De jongen en 't meisje hadden een heelen winter door 't eenzame land gezworven om menschen te zoeken, en tegen de lente hadden ze eindelijk elkaar ontmoet," vertelde Aslak verder. "Toen vroeg het Zweedsche meisje den Laplandsche jongen, of hij met haar meê naar 't zuiden wou trekken, zoodat ze bij menschen van haar eigen stam kon komen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek