United States or Cocos Islands ? Vote for the TOP Country of the Week !
Kaatje en Jan kakelden met Mientje, wier oogen glommen van pret, en met Bonnie, wier kindergezichtje nooit uit de plooi kwam, zelfs niet bij tamelijk-gewaagde anecdoten, waarom juffrouw de Bruin het gierend uitschreeuwde. Robert beweerde tegen Gerrie, die vriendelijk zat te luisteren, terwijl Sneeuw zich verdienstelijk maakte, en Emilie bezig-hield, het veeleischende meisje van Robert.
Zonder omwegen trok Max Bonnie uit de armen van Jan, en walste wild met haar voort. Juist fluisterde hij het onschuldige meisje een erge ondeugendheid in, toen hij den blik van Clara ontmoette, die zich met een blad papier koelte stond toe te wuiven. Het was een blik, dien Max onmogelijk opvatten kon als "jaloezie", daarvoor lag er te weinig boosheid in.
Al deze gedachten had hij, al walsende met Bonnie, afgedacht, en toen hij haar met een sierlijken zwaai en een hoffelijke buiging op haar plaats had terug-gezet, ging hij Clara ten dans vragen. Zeg, Max.... Nee, ik zeg 't je toch niet. Hoe weet je dan, wat ik wou vragen? Dat is gemakkelijk genoeg te raden. Je wou precies weten, wat ik tegen Bonnie heb gezegd.
Hij zag afkeuring in haar oogen en tegelijk een gevoelig medelijden, dat hem veel meer trof, dan een stekende blik vol toorn en afgunst zou hebben gedaan. Wat wou zij toch? Waarom bemoeide zij zich zoo met hem? Was dát nu zoo erg, wat hij had gedaan? Onder de jongelui was het een wedstrijd, wie Bonnie aan het blozen kon brengen, en hij zou het typisch vinden, als het hem gelukte.
Maar opeens verveelde Max het al te schelle gelach en het al te luide gepraat zóo verschrikkelijk, dat hij de wijk nam naar Clara, een meisje met een zacht, intelligent, maar toch ook opgewekt gezicht. Hij vond haar volstrekt niet "amusant", zooals hij het uitgelaten Mientje vond, of de quasi-naïeve Bonnie, maar zij gunde hem rust, en dat was al veel. Wat ben je stil opeens, Max?
Dolente, tendre, verzachtte Mientje. Calme, intelligente, sensible et sensitive, zei Clara. Dat vind ik nog 't beste, zei Sneeuw. Douce, douce comme un agneau, zuchtte Eva de Bruin. En wat vindt Bonnie ervan? Innocente, zei Bonnie. Dat antwoord is jouwer waardig, bravo! bravo! riep Jan, sloeg zijn arm om haar middel, en dwong haar een paar walspassen met hem door de kamer te doen. Hè, ja!
Toch, hij moest het bekennen, hij zou de aardigheid, die hij Bonnie had toe-gefluisterd, niet openlijk hebben durven herhalen, noch alleen aan een ander meisje debiteeren.... maar wat zóu dat? Je zag toch je menschen aan?.... Toch hinderde Clara's belangstelling hem, omdat die hem zoo opeens en onverwacht het futiele en leege van zijn leven toonde.
Bonnie, ach, wel nee, hoe kwam hij er bij.... Het was nu al een poosje, dat hij geregeld brieven kreeg van dezelfde hand: innige brieven, geestige brieven, dikwijls vermanende, maar ook soms gepassioneerde, die hem dol maakten van ongeduld, omdat hij de schrijfster niet kende. Eva teekende zij zich.
Waar heb je 't over? interrompeerde Max Robert. O, we hebben 't over de plaats van de vrouw, en de beteekenis van de vrouw. Ja, zei de onschuldige Bonnie.... Ik vind, dat de vrouw zich niet zoo op de voorgrond moet plaatsen.... Laat ze maar, hoor, zei Max beschermend. Ze wint 't toch niet, hoor? Nou, dat moet je niet zeggen, Max, viel vinnig Emilie in.
Wie weit geht die Opferwilligkeit des Mannes? Tot in 't grenzenlooze! riep Robert. Ja, die heeft geen grenzen, omdat die in 't geheel niet bestaat, beet Emilie hem vinnig toe. Das Weib fängt an zu denken.... Ja, dat doet 't wijf, zei Emilie, met zooveel overtuiging, dat zij niet eens bemerkte "wijf" te hebben gezegd, vóor Bonnie misprijzend riep: De vrouw alsjeblieft! Der Weg zur Herrschaft.