Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juli 2025
In z'n eene hand walmt een inbrandende sigaar. Zij schobbert verhit mee. D'r geelbruine, gepolijste haar is hoog opgenomen. Groote koperen knoppen glimmen in d'r rooie ooren. Zijn zweetende zwartachtige hand pleistert op haar witte jakje, dat er in rimpels en plooien onder fletst.
Rond de sponde en tot tegen de kist kleuren de bloemen in tuilen door mekaar of gevlochten kroonsgewijs. 't Is een levende hoop van geurende bloemen. De geur walmt in de kamer, flauw, met iets vunzigs erom, iets ongemeens. De sponde is donker en veelvervig. Vooraan, knielend over een lagen stoel, bidt een oude priester.
Even tikt hij tegen z'n vuile pet. "Hoeveel krijg je nog van me?" "Tien stuivers, meneer." "Asjeblief." "Dank u vriendelijk." In het zwarte hokje waar hij aan 't werk is, wurmen twee halfnaakte kinderen. Het eene solt met een ouden schoen, het andere kauwt op een onherkenbaar voorwerp. Van achter walmt dik-warme lucht van vettig eten. "Gaat 't druk met het werk?" "Kan beter.
Het vuur vlamt op en walmt op en hult somwijlen de heele ruimte in dikke rookwolken, opkronkelend langs de stijlen en binten, een uitweg zoekend langs het balkenslop, door de walmgaten, ja door de voegen en naden van het stroodak, alles beroetend en besmeurend. Op den haard wordt het vuur smeulende gehouden in de asch, en eerst wanneer gloed noodig is, word het tot nieuw leven opgewekt.
De kist wordt bloot uit de bloemen gehaald; op de berrie, laag bij den grond, ligt de kist. De priesters, in wit gewaad, kleuren onder de zon, de wierook walmt zwaar, de half-luide gebeden gonzen om. De kist is het middelpunt van alles, ligt daar in haar geelbruinen eik, en de zon leutert op elken koperen knop. Het zilveren kruis spettert op de borst van de kist.
Inmiddels zie ik zijn boven 't verweerde gezicht onder de fameuse kleppet zoo blank bewaarde hooge voorhoofd bedenkelijk aanrooden, zijn lampjes gaan glimmen, zijn gestalte zich fierder rechten, tot hij eindelijk zelf een leunstoel aanrolt bij den open haard, zich behagelijk handenwrijvend vastschurkt in de veering, z'n gammele extremiteit wurmt uit de verloopen schoen, en zoo op 't randje voor 't vuur te koesteren zet, dat de damp weldra walmt uit 't troebel verband....
Ook tegen die richtte hij zijne toornige schriften. "Kijk nu, schreef hij ergens, naar dees dorre land, waar de stank nog walmt van de vluchtende honden. Dat noemen zij de aarde van God! Hier hebben zij Gods woord gepreekt! O, zal God in zijne lankmoedigheid, tot koude asch het vuur laten vallen, dat Gods Zoon op zijn hart heeft gedragen?
Heise! Heise! Hopsaaaaasa!" en ze schreeuwen van de boertjes die 't gewonnen hebben en dan weer "Heise, heise, heise, hopsasa!" en in de groote schaduwen van 't stille dak, aan de groote binten schemeren de lampions en walmt de schommelende lamp. Roem-roem-roem-roem. Tiderididi. Een uur nadat ze gekomen waren stierf hij, zonder ze te herkennen.
Daar drukt zich Een tweede hondenmuil 't gebit in 't ander oor.... En heel de stortvloed volgt, hem nageschuimd in 't spoor, En werpt zich op zijn leên. Het schijnt een berggevaarte Van wriemelend gediert, hem plettrend met hun zwaarte. Het zwarte bloed stroomt neer; het schuim vliegt op en om; De zweetdamp walmt in 't rond; geblaf, gehuil, gebrom Galmt schor en wild door een.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek