United States or Barbados ? Vote for the TOP Country of the Week !
De Oempah heeft 't reeds opgemerkt 't instrument is bliksemsnel weêr in orde en smeltend klinkt nu door de lucht: Du bist mir na-áh und do-hô-och so fern! met een verbazend langen, mooien, bibberenden uithaal op de laatste halve noot.
Zelfs minder ontwikkelden merken dit eigenaardige verschijnsel op, want in het buurtje, waar de vrouw met haar Oempah woonde, zeiden de menschen: "Je zou zeggen, hoe is 't mogelijk, ze leven als hond en kat, ze spelen mekaar voortdurend op d'r tabernakel en toch blijven ze samen, die moffenmuzikant en dat dikke ouwe wijf!"
De eigen tapperij was reeds lang verlaten voor een kleine gehuurde kroeg, waar minder te doen en dus nog meer te drinken was en vóór het gras 't graf van den gestorven man geheel bedekte, togen de vrouw en de Oempah ook daaruit naar een achterbuurt van de stad, elkander de schuld gevend van hun verval, schimpend en scheldend, 't toeval verwenschend dat hen samen had gebracht.
Daar valt een grooter pakje voor zijn voeten neer; een lachende dame heeft het uit 't opengeschoven zijkamervenster geworden. Even dankend zijn hoed oplichtend "für das Abendbrot", de Oempah blijft bij al zijn tekortkomingen toch een hoffelijk man, raapt hij het op, al klinkt daardoor het: Und doch so fé-hérn! ellendig valsch en uit de maat.
Intusschen togen de andere Oempah's, minder gevoelig voor de aanmoedigende blikken der bazin en den Hollandschen jenever, verder onder aanvoering van den klarinettist, die de cornet nooit had kunnen lijden omdat hij zijn instrument overschetterde. De Oempah hield van zijn gemak en bleef dus bij de vrouw, die hem in haar vleezige armen en bij haar steeds welvoorziene tapkast vasttooverde.
Een begrafenis derde klasse, niet veel bijzonders, vooral wanneer er maar één volgkoets is, waarin slechts één vriend zit, doch er bleef in de toonbanklade en in de linnenkast van "de vrouw" wel zóóveel over dat zij een paar maanden nadat de Oempah haar man de laatste eer had bewezen, een mooien trouw-coupé kon laten voorrijden voor dezelfde deur, waarvoor de eenvoudige lijkwagen had gestaan.
Dan wachtte de half lamme "muziekmoffin" te vergeefs op haar middagmaal en wist de Oempah zich, zoodra hij haar onder de oogen kwam, niet beter tegen haar rechtvaardige verwijten en aanvallen te beschermen, dan door opnieuw de deur uit te gaan en er uit te blijven, totdat hij, zooals hij 't noemde: "Woerscht oend brot wieder herausgepustet hatte!"
Zóó deelde de Oempah geruimen tijd met het echtpaar de woning, waarin de "onversneden" hem allengs beter en de vrouw hem langzaam aan minder beviel.
Hij gaat zijn noodlot te gemoet en ... geen zes pas van den agent verwijderd grijpt hij het pakje, vóór zijn vijand hém grijpen kan. De politiedienaar, misschien een zeldzaam medelijdend man wandelt echter doodkalm door en kijkt zelfs niet om als hij op de volgende gracht is en uit de verte hoort, hoe een oogenblik later de Oempah, in een zijstraat, wreedaardiglijk "die wacht am Rhein" vermoordt.
Zij beweerde een hartstochtelijke liefde voor muziek te hebben, terwijl haar flegmatieke man tegen zijn buren volhield; "dat het meer de muzikant was, die haar aantrok en dat de Oempah #zijn onversneden# in zijn dorstige moffenkeel goot, omdat "de vrouw" zei dat hij er niets voor #mocht# betalen, maar dat 't hèm niet schelen kon, als ze hem maar met rust lieten."
Woord Van De Dag