United States or Saint Barthélemy ? Vote for the TOP Country of the Week !
Jeanne Ferelijn was in Bangil gestorven. Eline's oogen vulden zich met tranen. Mijn God! Mijn God! herhaalde zij langzaam en een zenuwachtige snik schokte haar. Heur arme vriendin was dood! O, wat had Jeanne haar niet zorgvuldig opgepast, toen zij met die bronchitis in hun klein bovenhuisje had gelegen. Wat was Jeanne niet altijd zacht en troostvol geweest!
Het had ook drie uur geslagen, dien nacht, in het huis der Van Raats, toen Frans Ferelijn met een rijtuig voor hun deur stilhield. De storm brulde nog als een gekwetst monster, dat zich boven de donkere stad woedend verweerde. Frans sprong uit het rijtuig en belde. Hij zag dat de vestibule verlicht was. Ik heb geen geld bij me, maar kom morgen!
Frans Ferelijn was, als Oost-Indisch ambtenaar, met verlof voor herstel van gezondheid in Holland gekomen en zijn vrouw was een oude schoolkennis van Eline en Betsy. Jeanne scheen een eenvoudig vrouwtje, zeer stil en gebukt onder haar huiselijk verdriet.
En toen zij in de Hoogstraat Jeanne Ferelijn bespeurde, die melancholiek, in haar wintermantel wijd als een zak, en met haar eenvoudig zwart hoedje op, aan de overzijde liep zonder haar te bemerken, stak zij haastig, Ben medetrekkend, de straat over, tusschen twee rijtuigen, en zij sprak Jeanne aan, glimlachend en vol hartelijkheid.
Mathilde Van Rijssel had aan het strand een tent gehuurd, en Jeanne Ferelijn gezegd, dat zij maar, zooveel zij wilde, met haar kinderen bij haar moest komen zitten.
Maar ik geloof, dat zij dat alles in haar drift heeft gezegd; ik hoop ten minste, dat we morgen om dezen tijd veel in der minne geschikt zullen hebben. Hoor eens, Ferelijn! sprak Betsy onrustig, je begrijpt, hoe wanhopig ik ben. Groote goedheid, ik heb wel eens met Eline gekibbeld, maar wie kon vermoeden, dat ze tot zoo een dollen streek capabel zou zijn!
Dat je oude vriendin, dat vrouwtje van Ferelijn, zoo ziek is. Jeanne? Zoo ziek? Ik heb gisteren een brief van Ferelijn gekregen uit Bangil, sprak Mathilde zacht. Waar ligt Bangil? vroeg Betsy. In Pasoeroean. Ze was bevallen toen hij schreef en men vreesde voor haar leven. Ja? Arme meid! Ach, we hielden geen correspondentie; maar.... maar ik mocht haar heel gaarne....
Zij bedacht nu ook, dat zij die meubels; die ornamenten niet meer gezien had van het oogenblik af, dat zij in dien verschrikkelijken nacht naar Jeanne Ferelijn gevlucht was. En elke herinnering, die opdoemde, bracht weder andere herinneringen met zich mede, zoodat zij ten laatste als een regen van weldoende, geurige bloemen of van pijnlijke, vurige vonken haar gemoed overstelpten.
Dat is u geraden; de meeste menschen krijgen een geheel anderen indruk van Georges, als zij hem eenigen tijd kennen, dan als zij hem voor het eerst in gezelschap zien.... U ziet, ik spring als een trouwe zuster voor mijn broêr in de bres.... Schenk u me nog maar eens in. En zelfs zonder dat hij wordt aangevallen! hervatte Ferelijn glimlachend, en voldeed aan Emilie's verzoek.
De deur sloeg dicht en zij stond in het duister voor Frans Ferelijn, die, ontzet van verbazing, haar naam uitriep. Boven aan de trap verscheen Jeanne met een lamp, en daar Eline vooral behoefte aan licht, aan warmte, aan gloed gevoelde, hief haar wil nogmaals heure zinkende krachten op en ijlde zij de trap op.... Jeanne!.... Jeanne!.... Ik bid je.... help me.... Ik ben het.... Eline! O, help me!
Woord Van De Dag