Mabuti't wari po'y hinayhinay at tila nakakatulog, ay kami ay aalis na ang ulit na sabi n~g Maestro kantor sa asawa n~g matanda sabihin mo pô sa kania na kami ay sukó na. Bakit naman? Sapagka't pô nasabi namin na kami hindi na mauuli niyang pagbibiruan ... ay eto't ... biro din.
Ang lahat ay nagpaalam na, at ipinalagay na ang m~ga kantores ang siyang napahirapan sa gaiong kasistihang guinawa n~g matanda; kaya n~ga ang m~ga ito'y nagsabi na di na sila mauuli ninoman, bagama't kadidinig pa lamang n~g ipinamutawi n~g Directorcillo. Nakalipas ang ilang buwan. Minsang gabi tinipon ni Matandang Tacio ang m~ga kantores. Saan tayo paroroon po? ang tanong n~g Maestro kantor.
Sa príncipeng pagcalagay sa bintanang tapat naman, ang princesa ay dumungao at siya ay tinauagan. Don Juan ay abutín mo itóng mahal na bálsamo, at siyang ibubuhos mo sa mapupútol na úlo. Ang balang úlong mapugay cahit siya'i, lumucsó man cun ma agád mong mabusan, di mauulí sa lagay. Quinuha na capagdaca ang mahal na balsamera, at mulíng naghamoc sila nang serpienteng palamara.
Salita Ng Araw
Ang iba ay Naghahanap